Guadalupe ➭ LuxDei.pl

_PEWNA STRONA INTERNETU_

Jesteś tutaj: Profanum III ≫ Guadalupe. Wizerunek NMP...

"(...) światło Ewangelii Chrystusa będzie świeciło na cały świat za pośrednictwem cudownego Wizerunku Jego Matki"
Św. Jan Paweł II

Cudowny wizerunek NMP na płaszczu Juana Diego

Wstęp

Guadalupe to meksykańskie miasto, w którym w XVI wieku miały miejsce objawienia Maryjne potwierdzone przez Kościół Katolicki. Ukazująca się tam, ubogiemu Indianinowi, Matka Boża przyczyniła się do masowej chrystianizacji Ameryki Łacińskiej w ciągu zaledwie kilku lat.

Wzgórze Tepeyac - Guadalupe - Meksyk

Dzisiaj przesłanie Maryi ze wzgórza Tepeyac jest nadal aktualne. Aztekowie zaprzestali składania ofiar z ludzi, za przyczyną Dziewicy z Guadalupe, tzn. "Depczącej Kamiennego Węża", wskazującej im swego Syna jako Ofiarę Jedyną, Wyzwolenie dla grzeszników.
Czego dzisiaj chciałaby nauczyć nas Matka Boża? Poszanowania dla godności człowieka. Aborcje, eutanazje, przedmiotowość traktowania osoby ludzkiej — wszystko to reprezentuje współczesne pogaństwo i barbarzyństwo.

Jeśli Maryja objawiła się ludom żyjącym w ciemności, ofiarującym żądnym krwi bożkom dziesiątki tysięcy ludzi rocznie, jakże nas, w świecie gdzie krwawe ofiary na ołtarzach egoizmu idą w miliony istnień ludzkich, może nie przebudzić Jej matczyne wezwanie do nawrócenia?
Aztekom wystarczyła opowieść ubogiego Indianina, by mogli pójść za Tym, Który daje prawdziwe wyzwolenie. Lecz misja św. Juana Diego trwa aż po dzień dzisiejszy. Widocznym tego Znakiem jest Cudowny Wizerunek, Znak macierzyńskiej obecności Maryi.
Naukowcy badający obraz Matki Bożej z Guadalupe przyznają, że wyniki badań nie tylko z XX wieku, prowadzą świat nauki do zgłębiania tajemnic wiary. A Kościół Święty, bogaty w Ewangelię i wiarę, może dotrzeć z Dobrą Nowiną również do tych osób, dla których rozum stał się "obiektem kultu".

☙❤❧

1. Historia Objawienia Maryi z Guadalupe

Wszystkie spisane opowiadania o objawieniach Maryi z Guadalupe są inspirowane tekstem Nican Mopohua albo Huei Tlamahuitzoltica, napisanymi w języku nahuatl, języku Azteków, przez Antonio Waleriano, gdzieś w połowie szesnastego stulecia. Niestety oryginały jego prac nie zostały znalezione. Po raz pierwszy kopia została opublikowana w Nahuatl przez Luisa Lasso de la Vega w 1649. Oto jego okładka.

Luisa Lasso de la Vega - okładka kopii objawień Maryi z Guadalupe

Luisa Lasso de la Vega - okładka kopii objawień Maryi z Guadalupe

Poniżej znajduje się tłumaczenie tekstu Nican Mopohua z j. angielskiego. W nawiasach kwadratowych umieszczono logiczne uzupełnienie zdań.

Dziesięć lat po opanowaniu Meksyku wojna dobiegła końca i nastał pokój między ludźmi. Nastąpił rozkwit wiary, poznawano Prawdziwego Boga, dla którego żyjemy. W tamtym czasie, w roku 1531, w pierwszych dniach miesiąca grudnia, żył biedny Indianin, Juan Diego, którego ojczyzną był Cautitlan. Mimo iż duchowo należał do Tlatilolco.

☙❤❧

1.1. Objawienie pierwsze

W sobotę dokładnie przed świtem, ruszył w drogę, by uczestniczyć w nabożeństwie i wypełnić swoje obowiązki. Dotarłszy do podnóżka góry, znanej pod nazwą Tepeyacac, zaświtało i wtem usłyszał śpiew dochodzący ze szczytu, podobny brzmieniem do śpiewu najróżniejszych pięknych ptaków.
Sporadycznie głosy śpiewaków jak gdyby ustawały i wyglądało tak, jakby góra odpowiadała. Pieśń tych ptaków była bardzo miła i przyjemna, wydawało się, że milsza niż śpiew coyoltototl i tzinizcan oraz innych ślicznych, śpiewających ptaków.
Juan Diego zatrzymał się by spojrzeć i powiedział do siebie: "Czy przypadkiem jestem warty tego, co słyszę? Może śnię? Czy jestem przytomny? Gdzie ja jestem? Może znajduję się w raju na ziemi, o którym nasza Starszyzna nam opowiadała? Czy może jestem w niebie?"
Patrzył na wschód, na szczyt wzgórza, skąd dobiegała wspaniała, niebiańska muzyka; i wtedy nagle [pieśń] ustała i zapadła cisza. Zaraz po tym usłyszał głos dochodzący z ponad góry mówiący do niego: "Juanito, Juan Dieguito".
Odważył się i poszedł do miejsca, skąd został wezwany. Nie bał się w najmniejszym stopniu. Przeciwnie, był rozradowany. Wtedy wspiął się na wzgórze, by zobaczyć skąd został wezwany. Gdy doszedł do wierzchołka, zobaczył Panią, która tam stała i powiedziała do niego, by przyszedł właśnie tam, gdzie jest Ona. Zbliżając się do miejsca jej obecności, wielce zdziwił się na widok jej nadludzkiej wspaniałości. Jej szaty lśniły jak słońce. Od skały, na której spoczywała jej stopa, bił blask, podobnie jak od drogocennych kamieni, a ziemia błyszczała jak tęcza.

Mezquity, nopale i inne chwasty, które tam rosły, wydawały się być szmaragdami, ich liście jak turkus, a gałęzie i ciernie połyskiwały jak złoto. Ukłonił się przed Nią i usłyszał Jej słowa, czułe i uprzejme, jak kogoś kto zachwyca i bardzo kogoś szanuje.
Nieznajoma powiedziała: "Juanito, najpokorniejszy z moich synów, dokąd idziesz?"
On odparł: "Moja Pani i Dziecię, muszę dojść do kościoła w Meksyku, Tlatilolco, by uczestniczyć w katechezie, nauczanej i dawanej nam przez naszych księży, wysłanników Naszego Pana".
Następnie rzekła do niego: "Wiedz i zrozum dobrze, najpokorniejszy z moich synów, że jestem Świętą Maryją, zawsze Dziewicą, Matką Prawdziwego Boga, dla którego żyjemy, Stwórcy wszystkich rzeczy, Pana nieba i ziemi. Pragnę, by szybko wzniesiono tutaj świątynię, bym mogła w niej okazywać i dawać całą moją miłość, współczucie, pomoc i obronę, ponieważ jestem litościwą Matką, dla ciebie i dla wszystkich mieszkańców tej ziemi, i dla całej reszty tych, którzy Mnie kochają, wzywają i powierzają się Mi. Słuchać będę tam ich płaczów i zaradzać wszystkim ich nieszczęściom, przypadłościom, i smutkom. I aby wypełnić to, czego moja łaskawość wymaga, idź do pałacu Biskupa Meksyku, a tam powiesz mu, że wyrażam swoje wielkie pragnienie, aby tu na tej równinie zbudowano świątynię dla Mnie. [Potem] dokładnie zdasz sprawę ze wszystkiego, co zobaczyłeś i podziwiałeś, i co usłyszałeś. Bądź pewien, że będę najbardziej wdzięczna i nagrodzę cię, ponieważ uczynię ciebie szczęśliwym, i godnym zapłaty za wysiłek, i trud przez to, co ci powierzyłam. Popatrz, usłyszałeś moje zlecenie, mój pokorny synu. Idź i podejmij się starań".

W tym miejscu pokłonił się Jej i powiedział: "Moja Pani, idę, by wypełnić Twoje zlecenie. Teraz muszę rozstać się z Tobą, ja, twój pokorny sługa".
Potem odszedł, by spełnić swe posłannictwo, udając się drogą prowadzącą prosto do miasta Meksyk.

☙❤❧

1.2. Objawienie drugie

Gdy wszedł do miasta, udał się prosto do pałacu Biskupa. Biskupem był niedawno przybyły duchowny - Ojciec Juan de Zumarraga - Franciszkanin. Gdy [Juan Diego] przybył na miejsce, zabiegał o spotkanie z nim. Błagał sługi, by zawiadomili Biskupa. Po długim oczekiwaniu został wezwany i zaprowadzono go przed [oblicze] Biskupa. Gdy wszedł, ukłonił się i klęcząc przed nim, przekazał przesłanie od Pani z nieba. Powiedział o wszystkim co podziwiał, widział i słyszał. Po wysłuchaniu [niecodziennej] opowieści i przesłania, [Biskupowi] wydało się to wszystko nieprawdopodobnym i odrzekł: "Wrócisz [tu jeszcze], mój synu, i wtedy wysłucham cię z przyjemnością. Rozpatrzę to od początku i pomyślę nad życzeniami, i pragnieniami, z którymi przyszedłeś".

[Juan Diego] wyszedł zasmucony, ponieważ jego misja nie zakończyła się powodzeniem.
Wrócił [jeszcze] tego samego dnia. Poszedł prosto na szczyt wzgórza, spotkał Panią z nieba, czekającą na niego w tym samym miejscu, gdzie widział Ją po raz pierwszy. Widząc ją, ukląkł przed nią i powiedział:
"Pani, Najmniejsza z moich córek, moje Dziecko, poszedłem gdzie mnie posłałaś, by spełnić Twój rozkaz. Z trudnością zdobywałem zainteresowanie ze strony duchownego. Widziałem się z nim i przedstawiłem Twoje przesłanie, dokładnie tak jak mnie pouczyłaś. On przyjął mnie życzliwie i słuchał uważnie, ale gdy odpowiedział wyglądało na to, że mi nie uwierzył. Powiedział: »Wrócisz. Wysłucham cię z przyjemnością. Rozpatrzę wtedy od początku życzenia i pragnienia, które przyniosłeś«. Doskonale [to] zrozumiałem przez sposób, w jaki odpowiedział, widząc to jako mój wymysł, że Ty chcesz wybudowania dla siebie świątyni, i że nie jest to mój rozkaz. Przez to niezmiernie błagam, o Pani i moje Dziecko, żebyś powierzyła dostarczenie Twego przesłania komuś ważnemu, dobrze znanemu, szanowanemu, godnemu szacunku, aby uwierzono mu, ponieważ jestem nikim, jestem małą liną, maleńką drabiną, zakończeniem ogona, liściem, a Ty, moje Dziecko, Najmniejsza z moich dzieci, moja Pani, wysłałaś mnie do miejsca, gdzie nigdy nie byłem, ani nie przestawałem. Proszę wybacz [tą] wielką nieprzyjemność i nie dopuść, by zagościł niepokój, moja Pani i moje Wszystko".

Błogosławiona Dziewica odpowiedziała: "Słuchaj uważnie, mój najmniejszy synu, musisz zrozumieć, że mam swoje sługi i posłańców, którym mogę powierzyć dostarczenie Mojego przesłania, i [rozkazać im] aby nieśli moje życzenia, ale jest dokładnym (precise) szczegółem (detail) to, że ty sam troszczysz się, i pomagasz, i że przez twoje pośrednictwo Moje życzenie zostanie spełnione. Poważnie błagam, mój synu najmniejszy, i z surowością żądam, abyś jeszcze raz poszedł jutro, by spotkać się z Biskupem. Idziesz w Moim imieniu i uczyń znanym moje życzenie w całej jego pełni, żeby [Biskup] zaczął wznosić świątynię, o którą go proszę. I jeszcze raz powiedz mu, że Ja osobiście, zawsze Dziewica, Święta Maryja, Matka Boża, posłałam ciebie".
Juan Diego odpowiedział: "Pani, moje Dziecię, nie pozwól mi, abym spowodował nieszczęście. Radośnie i chętnie pójdę, by spełnić Twoje zlecenie. Pod żadnym warunkiem nie zawiodę w wypełnieniu tego, bez względu na to, jak jest trapiące. Pójdę, by wypełnić Twoje życzenie, ale pewnie nie będę wysłuchany z sympatią lub też, jeśli mnie usłyszą, mogą mi nie uwierzyć. Jutro po południu, o zachodzie słońca przyjdę, by przynieść Ci rezultaty Twojego przesłania wraz z odpowiedzią duchownego. Teraz Cię opuszczę, moje Dziecię najmniejsze, moje Dziecko i Pani. Odpocznij tymczasem". Po tym udał się na odpoczynek do swojego domu.

☙❤❧

1.3. Objawienie trzecie

Następnego dnia, w niedzielę, przed świtem, [Juan Diego] opuścił dom i udał się w drogę do Tlatilolco, by tam uczestniczyć w katechezie i sprawdzeniu listy obecności, po czym miał się spotkać z Biskupem. Prawie o dziesiątej, zaraz po Mszy św., sprawdzeniu obecności i rozproszeniu się tłumu, ruszył w drogę. O tej godzinie Juan Diego udał się do pałacu Biskupa. Gdy już tam z trudem dotarł, gorliwie próbował spotkać się z nim. Po raz kolejny, mimo wielu przeciwności, mógł go ujrzeć. Ukląkł przed jego stopami. Zasmucił się i płakał, kiedy tłumaczył prośby Pani z nieba, o których Bóg zaświadczył, że Biskup uwierzy w jego przesłanie i życzenie Niepokalanej, by wznieść świątynię tam, gdzie Ona tego pragnęła. Biskup, by upewnić się, pytał o wiele rzeczy, gdzie Ją ujrzał i jak wyglądała. [Juan Diego] opisał wszystko doskonale Biskupowi. Jednak w jego dokładne objaśnienie [wyglądu] Jej postaci i wszystkiego, co widział i podziwiał, gdzie ukazał Ją jako Zawsze Dziewicę, Świętą Matkę Zbawiciela, Pana naszego Jezusa Chrystusa, Biskup mimo wszystko nie uwierzył i powiedział, że nie wystarczy tylko jego żądanie, by uczynić, o co go prosił; że, dodatkowo bardzo potrzebny byłby znak, dla przekonania, że [rzeczywiście] on został posłany przez prawdziwą Panią z Nieba. Po tym jak został wysłuchany, Juan Diego powiedział do Biskupa: "Mój panie, błagam! Jaki musi być ten znak, o który prosisz? Pójdę i poproszę o niego Panią z Nieba, która mnie tu przysłała". Biskup widząc, że zatwierdzał on wszystko bez niepewności i nie odwoływał niczego, odprawił go. Natychmiast rozkazał kilku osobom z obejścia, którym mógł zaufać, żeby poszli i patrzyli, gdzie poszedł, kogo widział, i z kim rozmawiał. Tak to się odbyło.
Juan Diego poszedł prosto w kierunku drogi. Ci, którzy podążali za nim, gdy przemierzyli wąwóz blisko mostu do Tepeyacac, stracili go ze wzroku. Szukali wszędzie, ale nie mogli go ujrzeć. Tak też powrócili, nie tylko z tego powodu, że byli rozgoryczeni, ale również dlatego, że zostali powstrzymani w swoich zamiarach, co spowodowało ich złość. I o tym właśnie poinformowali Biskupa, nakłaniając go, by nie wierzył Juanowi Diego. Powiedzieli mu, że Juan Diego oszukiwał, że dopuścił się fałszu na temat tego, o czym mówił lub po prostu zmyślił to, o czym mówił i o co prosił. Ostatecznie uknuli [plan], że jeśliby kiedyś powrócił, zatrzymają go i ukarzą niemiło, żeby nigdy nie kłamał lub oszukiwał.
Tymczasem Juan Diego rozmawiał z Błogosławioną Dziewicą, zdając sprawę z odpowiedzi, którą przyniósł od swojej Starszyzny, od Biskupa. Gdy Pani to usłyszała, powiedziała mu: "Pięknie i dobrze, mój mały drogi, wrócisz tu jutro, abyś mógł zanieść Biskupowi znak, o który prosił. Z nim uwierzy tobie i przez to nie będzie już wątpił [w słowa], ani nie będzie nieufny wobec ciebie. I wiedz, mój mały drogi, że nagrodzę twoje staranie, i wysiłek, i czas spędzony dla moich spraw. Idź! Idź teraz. Będę czekać na ciebie tutaj jutro".

☙❤❧

1.4. Objawienie czwarte

Następnego dnia, w poniedziałek, kiedy to Juan Diego miał przynieść znak, by uwierzono mu, nie mógł wrócić [do miejsca objawienia], ponieważ gdy dotarł do domu jego wujek, Juan Bernardino, zachorował na śmiertelną chorobę. Najpierw [więc] wezwał doktora, który [miał choremu] udzielić pomocy, ale było już za późno. [Juan Bernardino] był śmiertelnie chory. O zmroku wujek poprosił, by [Juan Diego] o świcie wyruszył do Tlatilolco i wezwał księdza, by [ten] przygotował go na ostatnią drogę i wyspowiadał, ponieważ był pewien, że nadszedł jego czas, by umrzeć, i że już z tego nie wyjdzie, ani się mu nie poprawi.
We wtorek, przed świtem, Juan Diego poszedł ze swojego domu do Tlatilolco, by wezwać księdza; i gdy dotarł do drogi, która łączy stok ze szczytem Tepeyacac, na zachód, gdzie zwykle przechodził, powiedział: "Jeśli dalej pójdę naprzód, Pani mnie zobaczy i zatrzymam się pewnie, by wtedy móc wziąć znak dla Duchownego, jak było to wcześniej uzgodnione. Jednak przez nie cierpiące zwłoki nieszczęście muszę pospiesznie iść, by wezwać księdza, w nadziei, że mój biedny wujek na pewno go oczekuje".
Potem okrążył wzgórze, idąc dookoła, żeby nie być widzianym przez Tą, która widzi dobrze gdziekolwiek [jest]. Widział Ją zstępującą ze szczytu wzgórza i patrzył tam, gdzie się wcześniej spotkali. Ona podeszła do niego u zbocza wzgórza i powiedziała do niego: "Co się stało, mój synu najmniejszy? Dokąd idziesz? Czyżbyś był zmartwiony, zawstydzony albo wystraszony?"
Ukłonił się przed Nią. Przywitał mówiąc: "Moje Dziecko, najbardziej czuła z moich córek, Pani, Bóg użyczył, że jesteś zadowolona. Jak miewasz się tego poranka? Czy jesteś zdrowa, Pani i moje Dziecię? Idę, by Cię zasmucić. Wiedz, moje Dziecię, że Twój sługa, mój wujek, jest bardzo chory. Stał się ofiarą zarazy i jest bliski śmierci. Spieszę do Twojego Domu w Meksyku, by wezwać jednego z Twoich księży, umiłowanych przez naszego Pana, by wysłuchał jego spowiedzi i rozgrzeszył go, ponieważ od chwili, gdy się narodziliśmy, przyszliśmy by ["czuwać nad naszą śmiercią" - (guard the work of our death)]. Ale jeśli pójdę, powinienem wrócić tu wkrótce, abym mógł iść i dostarczyć Twoje przesłanie. Pani i moje Dziecię, przebacz mi, bądź wobec mnie cierpliwa przez ten czas. Nie oszukam Cię, Najmniejsza z moich córek. Jutro pójdę z całym pośpiechem".
Po wysłuchaniu wypowiedzi Juana Diego, Najświętsza Dziewica odpowiedziała: "Niech twoje serce się nie niepokoi. Nie bój się tej choroby, ani każdej innej choroby lub udręczenia. Czy Mnie tu nie ma, kto jest twoją Matką? Czy nie ma cię w fałdach mojego płaszcza, w skrzyżowaniu moich ramion? Czy nie Jestem twoim zdrowiem? Czy nie jesteś szczęśliwy w obrębie Mojej opieki? Czego jeszcze chcesz? Czego jeszcze pragniesz? Nie martw się, ani nie bądź rozpraszany przez cokolwiek" (I wtedy jego wujek został uleczony, o czym mowa później).
Gdy Juan Diego usłyszał te słowa od Pani z nieba, wielce został pocieszony. Był szczęśliwy. Błagał o wybaczenie za to, że nie starał się o dostarczenie znaku lub dowodu Biskupowi, aby ten mógł uwierzyć [w objawienie]. Pani z nieba rozkazała wspiąć się na szczyt wzgórza, gdzie wcześniej się spotkali.
Powiedziała mu: "Wespnij się, mój synu najmniejszy, na szczyt wzgórza. Tam, gdzie Mnie ujrzałeś, i gdzie dałam tobie rozkazy, znajdziesz różne kwiaty. Zetnij je, zbierz, poukładaj, potem przyjdź i przynieś je, i okaż je przede mną".
Juan Diego wspiął się natychmiast na wzgórze i gdy dotarł do szczytu, był zdumiony, że kwitło tam tak wiele rozmaitych wytwornych róż kastylijskich, długo wcześniej przed czasem ich pączkowania, ponieważ rosnąc nie w porze kwitnienia powinny zamarznąć. Były bardzo pachnące i pokryte kroplami nocnej rosy, które przypominały drogocenne perły. Natychmiast zaczął je ścinać. Zebrał je wszystkie i umieścił w swojej tilmie. Szczyt wzgórza nie był odpowiednim miejscem dla rośnięcia kwiatów, ponieważ był skalisty, pełen ostów, cierni, nopales i mezquites.Przypadkowe chwasty mogły tam rosnąć, ale wtedy był to miesiąc grudzień, w którym cała wegetacja jest zatrzymana przez mrozy. [Juan Diego] zszedł ze wzgórza i przyniósł inne róże niż te, które ściął, do Pani z nieba, która, gdy je zobaczyła, wzięła je swoją ręką i z powrotem włożyła do tilmy mówiąc:

"Mój synu najmniejszy, ta rozmaitość róż jest dowodem i znakiem, który przyniesiesz dla Biskupa. Powiesz mu w Moim imieniu, że ujrzy w nich Moje życzenie, i że będzie musiał je spełnić. Jesteś Moim ambasadorem, najbardziej godnym zaufania. Surowo nakazuję ci abyś tylko w obecności Biskupa rozwiązał swój płaszcz i ujawnił, co niesiesz. Opowiesz wszystko i właściwie. Powiesz, że rozkazałam tobie wspiąć się na szczyt wzgórza, byś tam poszedł i ściął kwiaty, i wszystko to, co widziałeś, i podziwiałeś, abyś skłonił Duchownego, by dał swoje poparcie dla dążeń w celu wzniesienia świątyni, jak o to prosiłam".
Po tym jak Pani z nieba udzieliła swojej rady, udał się w drogę idąc drogą prowadzącą prosto do Meksyku; będąc szczęśliwym i upewnionym co do sukcesu, chowając z wielką troską to, co niósł w swojej tilmie, z ostrożnością, żeby nic nie wypadło z jego rąk i radując się zapachem różnorakich, pięknych kwiatów.

☙❤❧

1.5. Cud Obrazu

Gdy dotarł do pałacu Biskupa, majordomus i inni słudzy Dostojnika kościelnego podeszli, by go powitać. Poprosił ich, by powiedzieli Biskupowi, że pragnął go widzieć, ale żaden nie chciał tego uczynić, udając, że go nie słyszą prawdopodobnie dlatego, że było za wcześnie, albo że znali go jako naprzykrzającą się osobę, ponieważ niepokoił ich [stale] i, co więcej, ich współpracownicy powiadomili ich, że stracili go z oczu, gdy szli za nim.
Czekał więc długi czas. Gdy zobaczyli, że był już tam dość długo, stojąc strapiony, nic nie robiąc, czekając na wezwanie i wyglądając jakby miał coś, co niósł w swojej tilmie, podeszli do niego blisko, by zobaczyć, co miał [aby zaspokoić swoją ciekawość]. Juan Diego, widząc że nie mógł ukryć tego, co miał, i że przez to właśnie będzie dręczony, popychany albo potłuczony, odkrył trochę swoją tilmę, a tam były kwiaty. Na [ten] widok, że były to różnorodne róże kastylijskie, i to nie w porze kwitnienia, zadziwili się całkowicie także z powodu, że były one tak świeże i w pełni kwitnące, tak pachnące i także piękne. Próbowali chwycić i wyciągnąć ich trochę, ale nie zdołali, próbując trzykrotnie, odważywszy się, by je wziąć. Nie mieli szczęścia, bo gdy próbowali je wziąć, nie mogli ujrzeć realnych kwiatów. W zamian pojawiały się [one] jako namalowane albo wyciśnięte, albo wyszyte na ubraniu. Potem poszli opowiedzieć Biskupowi, co ujrzeli, i że ten Indianin, który przychodził tak wiele razy, chciał go ujrzeć, i że ma wystarczająco dużo powodów, aby tak długo i zapaleńczo pragnąć spotkania.
Słuchając tego, Biskup zdał sobie sprawę, że to, co niósł było dowodem, by potwierdzić i spełnić to, o co prosił Indianin [w imieniu Pani z Nieba]. Natychmiast rozkazał jego przyjęcie. Po wejściu Juan Diego ukląkł przed nim, jak zwykł to czynić, i jeszcze raz wszystko zrelacjonował. Powiedział: "Panie, uczyniłem to, co rozkazałeś, by pójść tam i powiedzieć mojej (Ama), Pani z Nieba, Świętej Maryi, wspaniałej Matce Boga, że prosiłeś o znak, abyś mógł mi uwierzyć, że powinieneś wybudować świątynię tam, gdzie o to prosiła. Powiedziałem Jej także, że dałem ci swoje słowo, iż przyniosę jakiś znak i dowód, o który prosiłeś, na jej życzenie. Uniżyła się do twojej prośby i łaskawie spełniła twoją prośbę o jakiś znak albo dowód, aby dopełnić jej życzenia. Wczesnym rankiem Ona jeszcze raz wysłała mnie, bym się z tobą spotkał. Poprosiłem o znak byś mógł mi uwierzyć tak jak [też] powiedziała, że go przekaże, i tak uczyniła. Posłała mnie na szczyt wzgórza, tam gdzie zwykłem Ją spotykać, abym ściął rozmaite róże kastylijskie. Po tym jak je ściąłem, przyniosłem je, Ona wzięła je ręką i ułożyła je w moim ubraniu, i tak je przynoszę do ciebie, i oddaję tobie osobiście. Mimo iż wiedziałem, że szczyt wzgórza nie był miejscem, gdzie kwiaty mogłyby rosnąć, ponieważ jest tam wiele skał, ostów, cierni, nopales i mezquites, wciąż miałem pewne wątpliwości. Gdy dotarłem do szczytu wzgórza, ujrzałem widok taki, jak gdybym był w raju. Znajdowała się tam wielka rozmaitość wytwornych róż kastylijskich, w błyszczącej rosie, które natychmiast ściąłem. Ona powiedziała mi, że powinienem przynieść je do ciebie, i tak też zrobiłem, żebyś mógł w nich ujrzeć znak, o który mnie prosiłeś, i spełnić Jej życzenie oraz uwiarygodnić moje słowo i moje przesłanie. Popatrz. Przyjmij je".
Rozwinął wtedy swój biały płaszcz, gdzie miał kwiaty; a gdy rozsypały się po podłodze, w całej swej różnorodności róż kastylijskich, nagle pojawił się rysunek drogocennego Wizerunku Świętej Maryi, zawsze Dziewicy, Matki Bożej, tego samego, jaki do dziś znajduje się w świątyni u wzgórza Tepeyacac, która zwie się Guadalupe.

Gdy Biskup ujrzał wizerunek, on i wszyscy, którzy byli obecni upadli na kolana. Ona była wielce podziwiana. Powstali, by Ją ujrzeć. Przeszedł ich dreszcz i ze smutkiem dawali sobą poznać, że rozważają sercami i umysłami [ten wizerunek]. Biskup, z bolesnymi łzami, modlił się i prosił o wybaczenie za to, że nie zważał na jej życzenie i prośbę. Gdy powstał, odwiązał z szyi Juana Diego ubranie, na którym pojawił się Wizerunek Pani z Nieba. Potem zabrał go do swojej kaplicy. Juan Diego pozostał jeszcze jeden dzień w domu Biskupa, na jego prośbę.
Następnego dnia Biskup powiedział mu: "Dobrze! Pokaż nam gdzie Pani z Nieba chciała, aby Jej świątynia została wzniesiona." Natychmiast zaprosił wszystkich obecnych, by z nim poszli.

☙❤❧

1.6. Objawienie Juanowi Bernardino

Gdy Juan Diego wskazał miejsce, gdzie Pani z Nieba chciała, by wybudowano Jej świątynię, poprosił o wybaczenie. Chciał iść do domu, by spotkać swojego wujka, Juana Bernardino, który był śmiertelnie chory, gdyż go pozostawił, udając się do Tlatilolco po księdza, by wysłuchał jego spowiedzi i rozgrzeszył go.

Objawienie NMP Juanowi Bernardino

Pani z nieba powiedziała mu, że został uleczony. Ale oni nie pozwolili mu odejść samemu i towarzyszyli mu w drodze do domu.
Gdy tam dotarli ujrzeli, że wujek był bardzo szczęśliwy i nic mu nie dolegało. Był wielce zaskoczony, widząc swojego siostrzeńca tak otoczonego i uhonorowanego, i pytał o powody takich honorów jemu nadawanych. Siostrzeniec opowiedział mu, że gdy szedł po księdza mającego wysłuchać jego spowiedzi i udzielić rozgrzeszenia, Pani z Nieba pojawiła się przy Tepeyacac, mówiąc, żeby się nie martwił, że jego wujkowi się już polepszyło, przez co był wielce pocieszony, a Ona wysłała go do Meksyku, by spotkał się z Biskupem, by ten zbudował Jej dom w Tepeyacac.
Potem wujek ogłosił, że było [to] prawdą, że wtedy stał się zdrów, i że widział Ją w ten sam sposób, w jaki pojawiała się jego siostrzeńcowi dowiadując się od Niej, że wysłała go do Meksyku, aby spotkał się z Biskupem. Pani powiedziała mu także, że gdy zechciał pójść do Biskupa, aby ujawnić mu to, co widział i wyjaśnić cudowny sposób, w jaki Ona uleczyła go, i że Ona będzie stosownie czczona i znana pod błogosławionym wizerunkiem, jako zawsze Dziewica, Święta Maryja z Guadalupe.
Juan Bernardino został przyprowadzony przed obecność Biskupa, by złożyć świadectwo przed nim. Obaj, on i jego siostrzeniec byli gośćmi Biskupa przez kilkanaście dni, do czasu aż wzniesiono świątynię [kaplicę] dedykowaną Królowej Tepeyacac, tam gdzie widział Ją Juan Diego.

Guadalupe - kościół na wzgórzu Objawień

Ogród różany u podnóża kościoła na pamiątkę róż od Matki Bożej

Biskup przeniósł święty Wizerunek umiłowanej Pani z nieba do głównego kościoła, zabierając Ją ze swojej prywatnej kaplicy gdzie się znajdował [Wizerunek], aby ludzie mogli widzieć i podziwiać Jej Wizerunek. Całe miasto było poruszone. Wielu przybyło, aby ujrzeć i podziwiać pobożny Wizerunek, i aby się modlić. Wszyscy zdumieli się na fakt Jej Objawienia, jak i z powodu Jej boskiego cudu, ponieważ żadna z żywych osób na tym świecie nie namalowała Jej drogocennego Wizerunku.
[koniec]

☙❤❧

1.7. Dodatkowe informacje o Objawieniu i jego realiach

Oto słowa Matki Bożej z innego źródła (lub tłumaczenia Nican Mopohua):

"Gorąco pragnę, żeby wybudowano tutaj dla mnie mały poświęcony dom, gdzie ja ukażę Go [Boga], będę Go wychwalała, dam Go ludziom przez Moją własną miłość, przez Moje litościwe spojrzenie, przez Moją pomoc i przez Moją ochronę. Ponieważ ja jestem prawdziwie twoją miłosierną Matką i Matką wszystkich, którzy żyją w jedności na tej ziemi, i całej ludzkości, tych wszystkich, którzy mnie kochają, tych, którzy [wznoszą swe] płacze do mnie, tych, którzy wierzą mi. Tutaj wysłucham ich płaczów i smutków, i uleczę, i złagodzę ich problemy, ich nieszczęścia, i ich cierpienia".

Trzydzieści dziewięć lat po odkryciu Ameryki przez Krzysztofa Kolumba i 10 lat po ostatecznym pokonaniu Azteków przez wojska Hernana Corteza, miało miejsce niezwykłe, przełomowe wydarzenie dla całej Ameryki Łacińskiej. Było to w bardzo trudnym okresie pierwszej ewangelizacji na tych terenach. Pierwsze nawrócenia Azteków nastąpiły około 1524 r. Było to blisko pięćset lat temu, kiedy dokonało się pierwsze uznane przez Kościół objawienie Maryjne.
Do czasu objawienia się Matki Bożej w 1531 roku, ochrzczeni Aztekowie stanowili bardzo małą i nie liczącą się grupę społeczną. Do kultury przepełnionej okrucieństwem rytualnych ofiar z ludzi przemówiła w 1531 roku Matka Boża w objawieniu zwanym Guadalupe.
W 1474 roku, 20 km. od miasta Meksyk, urodził się Aztek, który dziś znany jest jako Juan Diego. Kiedy Juan Diego miał 45 lat konkwistadorzy hiszpańscy z Hernanem Cortezem na czele rozpoczęli podbój państwa Azteków. Do wydarzeń, które zmieniły losy niemal całej Ameryki Łacińskiej doszło jednak dopiero w 1531 roku.

Cud Obrazu NMP

Następnego dnia po wskazaniu miejsca na wybudowanie świątyni, 13 grudnia 1531 roku, zgrzebny płaszcz, na którym w cudowny sposób znalazł się wizerunek Matki Bożej, został wniesiony w uroczystej procesji do katedry w Meksyku. Wszyscy mieszkańcy miasta zebrali się, żeby zobaczyć cudowny obraz i modlić się do Matki Bożej.

Święty Juan Diego

W miejscu, gdzie Matka Boża objawiła się ubogiemu Indianinowi, wkrótce wybudowano małą kaplicę. Później ją powiększono, a z czasem wybudowano olbrzymią bazylikę pod wezwaniem Matki Bożej z Guadalupe. Kiedy stara bazylika, wybudowana na podmokłym gruncie, poczęła obracać się w ruinę, kilkanaście lat temu powstało przepiękne nowe Sanktuarium, gdzie został umieszczony cudowny obraz.Tuż nad Ołtarzem wisi do dziś obraz Matki Bożej z Guadalupe, płaszcz indiańskiego wieśniaka. Od tamtej pory klękają przed nim miliony ludzi w postawie pokornej wiary i miłości.

☙❤❧

1.8. Jak interpretować Objawienie?

Maryja prosiła, aby nazwać Jej wizerunek "Święta Maryja z Guadalupe". Natomiast Indianie nie znali głoski d ani g, ale trudno powiedzieć, żeby dla nich to słowo znaczyło to samo. W fonetycznym brzmieniu, słowo to w języku Azteków oznaczało "Zdeptany Kamienny Wąż". Wierzono, że nie jest to kwestia przypadku przy tłumaczeniu.
Słowo coatlaxopeuh ("zdeptany kamienny wąż") jest wymawiane quatlasupe i brzmi wyraźnie jak hiszpańskie słowo Guadalupe. Czy Matka Boża chciała nazywać się tak jak została nazwana w swoim wizerunku/statule "Matka Boża Guadalupe" w mieście Estremadura, w Hiszpanii? Czy mówiła Ona o łaskami słynącej statule "Matki Bożej z Guadalupe", którą ofiarował Papież Grzegorz Wielki dla Biskupa Sewilli, a która zaginęła na 600 lat, odnaleziona w 1326 przez chłopa o imieniu Gil Cordero, który został poprowadzony do miejsca jej ukrycia przez Matkę Bożą w Objawieniu? Statua otrzymała nazwę Guadalupe przez nazwę wioski niedaleko miejsca odkrycia.
Coa — znaczy wąż, tla — to zakończenie rzeczownika interpretowane jako przyimek "ten;ta;to", a xopeuh znaczy deptać. Więc Matka Boża nazwała się "Tą, która depcze węża". Indianie zrozumieli, że Matka Boża pokonała straszliwego boga, czczonego przez nich w postaci upierzonego węża (quetzalcoatl), któremu składano w ofierze wiele istnień ludzkich. Doskonale odczytali wymowę wizerunku Matki Bożej. Pokorna Młoda Niewiasta przynosi w Swoim łonie Boga, który stał się człowiekiem, Zbawicielem całego świata. Nie trzeba już przelewać krwi dla bogów, składać im ludzi w ofierze. Ona jest Matką dla ludzi wszystkich ras i języków, a my wszyscy jesteśmy jej ukochanymi dziećmi.
☙❤❧

1.9. Owoce Objawienia

Gdy rozeszła się wieść wśród Indian o tym objawieniu, o cudownym obrazie i o obietnicy matczynej miłości, współczuciu, i pomocy, o tym, że Matka Boża zdeptała głowę węża, Aztekowie masowo zaczęli przyjmować chrześcijaństwo odwracając się dobrowolnie od kultów pogańskich. Dopiero objawienia na wzgórzu Tepeyac dały początek masowym nawróceniom Indian na chrześcijaństwo. Zakonnik Toribio de Benavente pisze, że w ciągu zaledwie pięciu dni, czternaście i pół tysiąca osób przybyło do jego misji, i zostało ochrzczonych. Do momentu objawień misjonarze chrzcili najczęściej niemowlęta i umierających. Natomiast po objawieniach każdego dnia tysiące Indian zgłaszało się do placówek misyjnych z prośbą o chrzest.Niektórzy księża musieli udzielać sakramentu chrztu nawet 6 tysiącom osób dziennie. Misjonarz Toribo de Benavento pisze, że w konwencie Quecholac w ciągu pięciu dni ochrzcił 14200 Indian. Flamandzki franciszkanin o. Peter Ghent zaświadcza, że w czasie jego misji w Meksyku, sam ochrzcił około miliona Indian. W ciągu zaledwie kilku lat (1532 - 1538) dokonała się chrystianizacja całego Meksyku, około 9 milionów ludzi przyjęło dobrowolnie chrzest i inne sakramenty. Jest to fakt bez precedensu w historii. Wszyscy mieszkańcy, którzy przed objawieniami w większości byli bardzo niechętni i często wrogo nastawieni do chrześcijaństwa, nawrócili się w sposób zupełnie spontaniczny. Przez reformację w Europie 5 milionów ludzi opuściło Kościół katolicki, a w tym samym czasie, po objawieniach w Guadalupe, 9 milionów Azeteków włączyło się we wspólnotę Kościoła Katolickiego. Liczni misjonarze, którzy przyjechali z Europy, zaczęli budować w całym Meksyku szkoły, szpitale, warsztaty pracy, kościoły i klasztory. W 1552 r. dekretem papieża i króla został powołany do istnienia pierwszy Uniwersytet Meksyku, i otrzymał podobną rangę, jak hiszpański Uniwersytet w Salamance. Zaraz po objawieniach rozpoczęto budowę pierwszej kaplicy na wzgórzu Tapeyac. Zakończono ją w ciągu 13 dni, przed świętami Bożego Narodzenia. 26 grudnia 1531 r. biskup Zumarraga przeniósł cudowny obraz w uroczystej procesji z katedry do kaplicy w Tapeyac. Wzięli w niej udział wszyscy mieszkańcy miasta. Indianie z wielkiej radości śpiewali, tańczyli, dla wiwatu strzelali strzałami w powietrze. Niestety jedna ze strzał zupełnie przypadkowo ugodziła pewnego mężczyznę w szyję. Zabitego położono przed obrazem Matki Bożej i wszyscy ludzie z dziecięcą wiarą zaczęli modlić się o cud. Po pewnym czasie Indianin otworzył oczy, popatrzył na obraz Niepokalanej i wstał o własnych siłach. Został całkowicie uzdrowiony. Na widok cudownie przywróconego do życia Indianina zgromadzeni z jeszcze większa gorliwością zaczęli śpiewać Bogu azeteckie hymny dziękczynienia. Biskup ustanowił Juana Diego odpowiedzialnym za nową kaplicę z cudownym obrazem Matki Bożej. Na mocy specjalnego pozwolenia przyjmował Jezusa w Komunii Św. trzy razy w tygodniu. Do nowego sanktuarium każdego dnia przybywały rzesze pielgrzymów. Matka Boża zgodnie ze swoją obietnicą pocieszała strapionych, przywracała radość życia oraz zdrowie duszy i ciała. Juan Diego nieustannie opowiadał przychodzącym Indianom historię objawień w ich ojczystym języku. Wyjaśniał prawdy chrześcijańskiej wiary i w ten sposób przygotował Indian do przyjęcia chrztu, później odsyłał ich do misjonarzy, aby przez udzielenie sakramentów dopełnili dzieła ewangelizacji. Juan Diego zmarł 30 maja 1548 roku i został pochowany na wzgórzu Tepeyac.
Jest to niezwykłe zjawisko, gdy cały naród nawrócił się w sposób zupełnie spontaniczny, a nie pod groźbą przemocy czy dzięki działalności misjonarzy. Historycy i socjologowie są zgodni w opiniach, że jest to fakt niewytłumaczalny z socjologicznego punktu widzenia. Miliony Indian spontanicznie i całkowicie dobrowolnie pragnęło przyjąć chrzest. Istniała więc nagląca potrzeba, ażeby misjonarze masowo przyjeżdżali do Meksyku.

Miejsce życia pustelniczego Juana Diego (od 1531 roku aż do śmierci)

Miejsce życia pustelniczego Juana Diego (od 1531 roku aż do śmierci)

☙❤❧

1.10. A może to tylko legenda?

Jako wydarzenie historyczne, Guadalupe było nie podważane aż do wieku XVIII. W tym czasie formowania się niepodległości Meksyku, gdy ludność modliła się o interwencję Dziewicy z Guadalupe, Hiszpan Juan Bautista Munoz zaczął interpretować objawienie za mit. Potem, z liberalizmem i historycznym pozytywizmem, w wiele rzeczy wątpiono i niektórzy zredukowali wydarzenia z Guadalupe do symbolu. Dzisiaj, dokumentacja historyczna i naukowa, daje nam dostęp do XVII-wiecznych analiz i faktów weryfikowalnych historycznie.
Są dziś tacy, którzy podważają to objawienie mówiąc, że jego badanie kościelne nastąpiło 100 lat po wydarzeniu. Samo wydarzenie zostało opisane dopiero kilkanaście lat po objawieniu, a opublikowano je jeszcze później.
Kanonizacja Juana Diego jest z całą pewnością potwierdzeniem objawień Matki Bożej z Guadalupe mających miejsce w 1531 roku – roku, w którym rozpoczęły się masowe, cudowne nawrócenia. Indianie całymi wioskami, całymi rodzinami przychodzili do kilkunastu dominikanów, franciszkanów, którzy ochrzcili 7-8 milionów osób w ciągu kilku lat.

Istnieją trzy stanowcze dowody na historyczność św. Juana Diego Cuauhtlatoatzin. Ojciec Xavier Eskalada, duchowny badacz Objawień z Guadalupe, który wielokrotnie spotykał się z Papieżem, wskazuje na dowody, które potwierdzają istnienie indiańskiego Wizjonera, którego Papież 31 lipca 2002 ogłosił Świętym. Dowodami są:

miedziana tablica [należąca do; z] Coosawattee, znaleziona we wspólnocie o hiszpańskich źródłach w północnych obszarach Stanu Georgia,
kamień znaleziony w Kościele św. Jana w Tlatelolco, w Meksyku,
manuskrypt z 1548 roku, albo tak zwany Manuskrypt Eskalady.

Hiszpańscy księża rozmawiali o tych dowodach w dniach poprzedzających kanonizację. Było to podczas prezentacji książek ks. Escalady "Guadalupe, Sztuka i Wspaniałość" i "Juan Diego, Sztuka i Duch". Prezentacja została poczyniona z inspiracji kardynała Norberto Rivera Carrera, Arcybiskupa miasta Meksyk.
W maju 1996 roku, Guillermo Schulenburg Prado, potem opat Bazyliki Maryi z Guadalupe, publicznie wywołał zwątpienie na temat istnienia Juana Diego, lecz bez potwierdzenia swoich oświadczeń historycznymi argumentami. We wcześniejszych latach meksykańscy intelektualiści również zareagowali na to. Juan Diego ujrzał Dziewicę Maryję w 1531. Po objawieniach poświęcił resztę swojego życia na powtarzanie historii swym rodakom. Miejsce jego pochówku jest nieznane.
Pierwszy dowód — miedziana tablica, którą odkryto w Georgii, była ułożona na klatce piersiowej dziecka, które umarło we wczesnym wieku. Amerykańscy archeologowie doszli do paru wniosków:

znalezisko zostało wykonane w Michoacan i zabrane ze Wspólnoty Amerykańskiej podczas ekspedycji Mateo del Sauz, w 1560 roku;
"Posługując się promieniami podczerwonymi, ultrafioletowymi i promieniami Roentgena, można było dokładnie stwierdzić istnienie postaci trzech osobistości: Juana Diego, Dziewicy Maryi i przedstawienia diabła, zgodnego z wyobrażeniami tej epoki" — wyjaśnił jezuicki badacz.

Odnosząc się do Ojca Escalady, drugim dowodem jest kamień z Tlatelolco, na którym przy użyciu dłuta i młotka wyryte było imię Juana Diego. Można też dostrzec tam cyfry: 1-5-8, gdzie czwarta cyfra jest zamazana. Mimo to ksiądz Escalada wierzy, że cyfrą, której brakuje, jest zero. Przez ten relikt zdobyto przeświadczenie, że objawienia Dziewicy miały rzeczywiście miejsce w Meksyku, i w XVI wieku. Manuskrypt Escalady dowodzi, bez żadnych wątpliwości, istnienia Juana Diego. Manuskrypt ten został ofiarowany przez anonimowego dawcę dla jezuickiego uczonego, gdy ten drugi właśnie przygotowywał nową wersję "Guadalupe Encyclopedia". Znaczenie tego dokumentu leży w wartości historycznych danych, które zawiera, zarówno w formie odręcznego pisma, jak i obrazkowego.

Manuskrypt Escalady

"Na pierwszy rzut oka manuskrypt, zrobiony ze skóry jelenia (ang. deer), ujawnia datę 1548 w górnej jego części" — mówi Ojciec Escalada. "Z zadziwiającą wyrazistością można zaobserwować dwa z czterech spotkań Juana Diego i Matki Bożej. Wszystkie zobrazowania, jakie zawsze wierzyliśmy, że takimi są."
Ten dokument, najstarszy z istniejących o Dziewicy z Guadalupe, ma trzy inskrypcje w języku nahuatl:

"Także w 1531 ... Cuauhtlatoatzin ujrzał ukochaną niedużą Matkę, naszą dumę i radość z Guadalupe, w Meksyku".
"Cuauhtlatoatzin umarł z godnością".
Glif i rysunek: "Sędzia Anton Valeriano".

Dokument obrazuje podwójną scenę z wierzchołka Tepeyac i objawienie na równinie, z kwiatami jako dowód żądany przez Biskupa Juana de Zumárraga. Święta Maryja z Guadalupe została przedstawiona ze wszystkimi atrybutami, które ma do dziś. Glif Antonio Valeriano jest identyczny do wcześniej znanego Manuskryptu Aubina. Indiańskie imię Juana Diego Cuauhtlatoatzin jest tam wspomniane dwa razy.

Podpisy Bernardino de Sahagún

Ojciec Escalada powiedział, że w ostatniej części tego dokumentu, można ujrzeć podpis Franciszkanina, antropologa i tłumacza, Bernardino de Sahagún, który zmarł w 1590 roku, a już od 1573 roku nie mógł pisać gdyż zapadł na chorobę Parkinsona. Dokument ten musi więc pochodzić sprzed 1573 roku, czyli sprzed czasów choroby Sahaguna.
Dokument ten wysłano specjaliście i znawcy dzieł Sahaguna z USA, Charlesowi E. Dibble z Uniwersytetu w Utah, aby sprawdzić zgodność podpisu. Posiada on bowiem dziesiątki autografów Sahaguna na innych dokumentach i jednoznacznie stwierdził, że podpis ten z całą pewnością należy do antropologa. Dibble jest ekspertem, który zagwarantował wyniki badań swoim certyfikatem autentyczności, potwierdzonym potem w Meksyku przez Generalne Biuro Attorney'a, Banku Meksykańskiego oraz przez Narodowy Autonomiczny Uniwersytet w Meksyku.
Ojciec Escalada posiada także dostęp do kopii papirusu, który odkrył jeden z badaczy, ojciec Quevas, a który jest niczym innym jak opowieścią o objawieniu, jaką uwiecznili Indianie. Jego oryginał znajduje się w Muzeum Narodowym, w Paryżu.

Indiański papirus z historią Objawienia

Jest to zapis graficzny, ponieważ Aztekowie nie znali pisma. Na zwoju pojawia się azteckie rok trzynastej trzciny, czyli według naszego kalendarza rok 1531 i przedstawia Biskupa, halabardnika z lancą i kogoś, kto niesie krzyż w procesji. W środku uwieczniona jest Matka Boska i orzeł, który mówi. To bardzo istotne ponieważ imię Juana Diego przed przyjęciem chrześcijaństwa w miejscowym języku oznaczało "Ten, który mówi tak jak orzeł".
Rektor bazyliki "Virgen de Guadalupe", ks. Diego Monroy Ponce: "Objawienie dokonało się w bardzo szczególnym czasie, w chwili, gdy zamieszkujący te tereny Indianie zostali pozbawieni ojczyzny, swojej dawnej wiary, swoich rytuałów, tańców, muzyki. Byli całkowicie rozdarci z powodu zarówno pod względem kulturowym jak i duchowym".

☙❤❧

2. Święty Juan Diego — posłaniec Maryi

W kwietniu 1990 roku, w Watykanie, sługa Boży Juan Diego został ogłoszony Błogosławionym przez Papieża Jana Pawła II. Następnego miesiąca, w Bazylice Matki Bożej z Guadalupe w Mieście Meksyk, podczas swej drugiej wizyty w świątyni, Jan Paweł II celebrował Mszę beatyfikacyjną. Kanonizacja natomiast odbyła się 31 lipca 2002.

Święty Juan Diego

Życie Juana Diego połączyło mostem dwie kultury: prekolumbijską oddającą cześć fałszywym bogom, składającą ofiary z ludzi oraz po-podbojową z wiarą w jedynego prawdziwego Boga i głoszącą koniec poświęcania ludzi dla idoli.
☙❤❧

2.1. Kim był św. Juan Diego?

Większość historyków przyznaje, że św.Juan Diego urodził się w 1474 roku w Calpulli leżącej 20 km. na północ od Tenochtitlan (Meksyk) albo w dzielnicy Tlayacac w Cuautlitlán (obecnie stanowiącą część miasta Meksyk), która została ustanowiona w 1168 roku przez plemię Nahua i zdobyta przez władcę Azteków Axayacatl-a w 1467 roku. Pochodził z plemienia Chichimeca z rodu Texcoco. Jego imię w języku ojczystym brzmiało Cuauhtlatoatzin, które można tłumaczyć jako: "Ten, który mówi jak orzeł" albo "Orzeł, który mówi".
Opowieść "Nican Mopohua" opisuje go jako "macehualli" albo "biednego Indianina", tego który nie należał do żadnych społecznych stanów w Królestwie, np. kapłanów, wojowników, kupców itp., ale nie był niewolnikiem. Był członkiem najniższej, ale i największej klasy społecznej w Azteckim Imperium. Gdy mówił do Matki Bożej nazywał siebie "nikim" i był świadomy, że nie jest godny zaufania ze strony Biskupa, gdy doszło do spotkania z nim. Poświęcił się ciężkiej pracy w polu i wyrobowi słomianych mat. Posiadał kawałek ziemi i mały dom. Ożenił się szczęśliwie, ale nie miał dzieci. Między 1524 a 1525 rokiem nawrócił się i został ochrzczony w wieku 50 lat przez Franciszkanina o. Piotra da Gand, jednego z pierwszych misjonarzy. Podobnie ochrzciła się jego żona. Otrzymali chrześcijańskie imiona:Juan Diego i Maria Lucia.
Odnośnie pierwszego formalnego dochodzenia Kościelnego o objawieniu (Informaciones Guadalupanas) z 1666, Juan Diego uchodził za bardzo oddanego, religijnego człowieka, nawet jeszcze przed swoim nawróceniem. Był on samotną, "tajemniczą" osobą, zauroczony ciszą i częstą pokutą. Aby uczestniczyć w katechezie uczęszczał ze swojej wioski do Tenochtitlan.
Jego żona Maria Lucia zachorowała i zmarła w 1529 roku. Po tym wydarzeniu Juan Diego przeniósł się do swojego wujka Juana Bernardino w Tolpetlac, skąd było bliżej do kościoła (kilkanaście km), do Tlatelolco-Tenochtitlan.

W każdą sobotę i w każdą niedzielę przechodził wiele kilometrów, wychodząc wcześnie rano przed świtem, by być na czas na Mszy św. i katechezie. Chodził boso, tak jak wszyscy z jego klasy społecznej (macehualli). Tylko wyższe klasy społeczne Azteków nosiły cactlis, albo sandały, zrobione z włókien warzywnych albo ze skóry. Juan Diego miał zwyczaj ubierać o chłodnych porankach grubo tkane kaktusowe ubranie jako płaszcz, tilma lub ayate zrobione z włókien kaktusa "maguey". Bawełna była w użyciu tylko wyższych azteckich klas.
Podczas jednej z tych podróży do Tenochtitlan, które trwały około trzech i pół godziny idąc przez wioski i góry, zdarzyło się pierwsze Objawienie, w miejscu które jest znane jako "Capilla del Cerrito", gdzie Święta Maryja mówiła do niego w jego języku nahuatl. Ona to wzywała go tymi słowami: "Juanito, Juan Dieguito", "najpokorniejszy z moich synów", "mój najmniejszy synu", "mój mały kochany".
Miał wtedy 57 lat. Był to niezaprzeczalnie wysoki wiek w czasach i miejscu, gdzie oczekiwana długość życia to zaledwie poniżej 40 lat.
Po cudzie Guadalupe, Juan Diego przeniósł się do pokoju przystającego do kaplicy, gdzie umieszczono święty obraz, tuż po przekazaniu swojego gospodarstwa i własności dla wujka. Tam spędził resztę swojego życia tłumacząc znaczenie objawień dla swoich rodaków. Umarł 30 maja, 1548 r. w wieku 74 lat.
Juan Diego głęboko kochał Świętą Eucharystię i przez specjalne pozwolenie Biskupa przyjmował Komunię Świętą trzy razy w tygodniu. Był to bardzo niezwykły wyjątek jak na tamte czasy.
Papież Jan Paweł II chwalił Juana Diego za jego prostą wiarę karmiącą się katechezami i zobrazował go (tego, który mówił do Świętej Maryi: "Jestem nikim, jestem małym sznurem, drobną drabinką, końcem ogona, liściem") jako wzór pokory dla nas wszystkich.
"Niech twoje serce się nie niepokoi. Nie bój się tej choroby, ani każdej innej choroby lub udręczenia. Czy Mnie tu nie ma, kto jest twoją Matką? Czy nie ma cię w fałdach mojego płaszcza, w skrzyżowaniu moich ramion? Czy nie jestem twoim zdrowiem? Czy nie jesteś szczęśliwy w obrębie mojej opieki? Czego jeszcze chcesz? Czego jeszcze pragniesz? Nie martw się ani nie bądź rozpraszany przez cokolwiek" (słowa Matki Bożej z Guadalupe do św. Juana Diego).
☙❤❧

2.2. Święci w Kościele

Juan Diego jest 464-tym świętym ogłoszonym przez Papieża Jana Pawła II. Pontyfikat Papieża był tak owocny w dawanie Kościołowi przykładów do życia w świętości, że Jan Paweł II ogłosił więcej świętych niż wszyscy razem Jego Poprzednicy w Papiestwie.
Gotowość do kanonizacji jest na służbie gorliwości ewangelizacyjnej. Pragnieniem Ojca Świętego jest, by wynieść na Ołtarze, z jak największej ilości narodowości, grup etnicznych, ludzi ubogich, tych świętych, którzy są z ich ludu, od nich, aby dać przykład uniwersalności Kościoła Powszechnego.
Sam Ojciec Święty przeprowadził prawie 1500 beatyfikacji. Ojciec Święty chce pokazać światu, że świętość nie jest czymś odległym dla współczesnego człowieka, ponieważ podczas swojego Pontyfikatu kanonizował i beatyfikował ludzi z różnych sfer społecznych. I w ten sposób chce ukazać, że dla każdego dojście do świętości jest możliwe.
Ojciec Święty w Liście Apostolskim Nuovo Millenio Inneunte napisał: "Składam Bogu dzięki za to, że pozwolił mi beatyfikować i kanonizować w minionych latach tak wielu chrześcijan, a wśród nich licznych wiernych świeckich, którzy uświęcili się w jak najzwyklejszych okolicznościach życia. Dzisiaj trzeba na nowo z przekonaniem zalecać wszystkim dążenie do tej wysokiej miary zwyczajnego życia chrześcijańskiego".
Zwyczaj oddawania Świętym czci w Kościele trwa od pierwszych stuleci chrześcijaństwa. Wówczas byli nimi męczennicy, których czczono, i których proszono o wstawiennictwo u Boga. W roku 156 chrześcijanie oznajmiają w liście o męczeńskiej śmierci swego biskupa św. Polikarpa. Czytamy tam: "Modlimy się do Chrystusa, ponieważ on jest Synem Bożym. Męczenników kochamy zaś jako uczniów i naśladowców Pana".
Na starym zwyczaju odprawiania Mszy Św. nad grobem męczennika opiera się istniejący do dzisiaj przepis Kościelny dotyczący wmurowywania relikwii Świętych w Ołtarze, na których odprawia się Mszę Świętą. W cytowanym właśnie liście chrześcijan ze Smyrny tak mówi się o doczesnych szczątkach ich biskupa, Męczennika: "Są one droższe dla nas od kamieni szlachetnych i ukochańsze od złota. Przechowujemy je we właściwym miejscu, będziemy się tam zbierać na radosne uroczystości i święcić rocznicę jego męczeństwa".
Pierwsze oficjalne orzeczenie świętości przez Kościół dotyczyło biskupa Ulricha z Augsburga, w roku 993. Święci, którzy praktykowali świętość w sposób przekonywający, wręcz heroiczny uznawany przez Kościół, są szczególnymi reprezentantami Kościoła. Z ich przykładu można najlepiej odczytać, czym jest Kościół. Są wiarygodnym znakiem jego świętości, stanowią zarazem miarę i wzór życia chrześcijańskiego, ponieważ są złączeni z nami w jednym Ciele Chrystusa, w świętych obcowaniu, możemy prosić ich także o wstawiennictwo i to jest drugi wymiar tego wynoszenia na Ołtarze świadków, sług Bożych. Są oni dla nas także tymi, na których wstawiennictwo możemy bardzo liczyć.
☙❤❧

2.3. Dlaczego św. Juan Diego został kanonizowany dopiero teraz?

W przeszłości nikt nie myślał o kanonizacji Indianina, kiedy to Kościół miał jako swoich wiernych świadków, będących widocznym świadectwem dla mentalności ówczesnych członków Kościoła, takich świętych jak św. Ignacy z Loyoli, św. Franciszek Ksawery, czy św. Teresa z Avila. W obecnych czasach Kościół odpowiada na rodzące się potrzeby w Kościele. Pragnie ukazać, że do tej wielkiej świętości, jakiej dostąpili, np. wyżej wspomniani Święci, wzywa Bóg każdego chrześcijanina, w każdych warunkach, w jakich Bóg chce, by człowiek mógł dostąpić zbawienia. Do tego właśnie Bóg prowadzi i prowadził Kościół wierzących w każdym momencie życia.
Fakt kanonizacji Juana Diego przez Kościół po prawie 500 latach po objawieniach Matki Bożej ze Wzgórza Tepeyac, jest bardzo znaczący. Guadalupe było miejscem pielgrzymki Ojca Świętego w 1979 roku, kiedy to podczas swej pierwszej oficjalnej pielgrzymki przybył do Guadalupe.
☙❤❧

2.4. Objawienie i misja

"Gorąco pragnę, żeby wybudowano tutaj dla mnie mały poświęcony dom, gdzie ja ukażę Go ([Boga]), będę Go wychwalała, dam Go ludziom przez Moją własną miłość, przez Moje litościwe spojrzenie, przez Moją pomoc i przez Moją ochronę. Ponieważ ja jestem prawdziwie twoją miłosierną Matką i Matką wszystkich, którzy żyją w jedności na tej ziemi, i całej ludzkości, tych wszystkich, którzy mnie kochają, tych, którzy [wznoszą swe] płacze do mnie, tych, którzy wierzą mi. Tutaj wysłucham ich płaczów i ich smutków, i uleczę, i złagodzę ich problemy, ich nieszczęścia, i ich cierpienia". Matka Boża prawdziwie dotrzymała swej obietnicy ukazując Jej Syna dla milionów tubylców, którzy nawrócili się do Niego.
Przez następne 17 lat Juan Diego żył jako skromny pustelnik w pustelni u podnóża góry Tepeyac, troszcząc się o znajdujący się w pobliżu kościół, w którym przechowywano Tilmę. Dzięki temu, że chrześcijańska doktryna została przekazana Juanowi Diego w rodzimym języku nahuatl, był zdolny do wyjaśnienia Cudownego Obrazu na filmie, mówiąc do swych rodaków. Wyjaśniał jego znaczenie i historię objawień wiele razy. Spędzał godziny na modlitwie do Jezusa i Maryi, troszcząc się przy tym o Jej Obraz. Żył w ubóstwie, czystości i w posłuszeństwie. Był szanowany przez wszystkich. Umarł w 1548 roku w wieku 74 lat. Został prawdopodobnie pochowany w swojej pustelni obok kaplicy, o którą się troszczył.
☙❤❧

2.5. Cnoty św. Juana Diego

Juan Diego jest świętym nie przez to, że Matka Boża objawiła się mu, ale dlatego, że wsławił się w praktykowaniu heroicznych cnót. Podczas jego beatyfikacji, Papież Jan Paweł II wysławiał cnoty Juana Diego: "jego prosta wiara, żywiąca się katechezami i otwarta na tajemnice; jego nadzieja i wiara w Boga i Dziewicę; jego miłość, spójność (ang. coherence) moralna, jego pokora i ewangeliczne ubóstwo. (...) Żyjąc życiem pustelniczym tutaj niedaleko Tepeyac, był wzorem pokory. Dziewica Maryja wybrała go spośród najbardziej pokornych jako tego, który miał otrzymać tą kochającą i łaskawą demonstrację siebie przez objawienie Guadalupe. Jej macierzyńska twarz i błogosławiony obraz, który pozostawiła nam jako bezcenny dar, jest trwałą pamiątką tego wydarzenia. W ten sposób Ona pragnęła zostawić pośród was znak komunii i jedności dla wszystkich, którzy żyją razem na tej ziemi. (...) Juan Diego także świeci przed wami, podniesiony przez Kościół do chwały Ołtarzy; możemy wzywać go jako obrońcę i adwokata ludności tubylczej".
Juan Diego okazywał cnoty Maryjne: pokory, posłuszeństwa, miłosierdzia, zaufania, cierpliwości, ubóstwa i czystości. Podobnie jak Maryja, która ujrzała siebie jako umiłowane dzieło rąk Pańskich, Juan Diego ujrzał siebie jako mecapalli, niosący brzemię.

Jak Maryja, która usłyszała i przyjęła macierzyństwo Chrystusa, Juan usłyszał i zaakceptował bycie posłańcem Maryi, by "nieść Jej oddech".
Podobnie jak Maryja, która miłosiernie troszczyła się o swoją starszą krewną Elżbietę, Juan dbał o swojego starszego, umierającego wujka, Juana Bernardino.
Tak jak Maryja, która "zaufała, że obietnica Pańska będzie spełniona wobec Niej" ¹, Juan Diego wierzył w obietnicę Matki Bożej, że znajdzie kwiaty na szczycie wzgórza — z ufnością wspiął się na niego.
Podobnie jak Maryja, Juan wierzył w obietnicę Matki Bożej, że Biskup uzna Jej objawienie i spełni Jej życzenia, widząc znak kwiatów.
Tak jak Maryja, która cierpliwie oczekiwała przez dziewięć miesięcy na spełnienie się obietnicy Boga, Juan cierpliwie czekał przez dni na spełnienie się obietnicy Matki Bożej.
Jak Maryja, która żyła w ubóstwie i czystości, podobnie było z Juanem Diego, wdowcem, który rozstał się ze swoim majątkiem i żył w ubóstwie i czystości aż do śmierci.
Podobnie jak Maryja, Juan Diego nie dyskutował z wolą Bożą, nie uskarżał się i nie wątpił o niej.

☙❤❧

2.6. Wzór apostolatu świeckich

Apostoł jest tym, który został wysłany do ludzi jako posłaniec Boży. Był świeckim, który był apostołem dla Meksyku, a jako taki jest wzorem Apostolatu Świeckich, tych którzy wspomagają misję ewangelizacji, ponieważ Królowa Apostołów wysłała go jako posłańca Bożego. Sukces jego misji może być zmierzony poprzez jej owoce. 8 milionów tubylców Meksyku nawróciło się do jedynego prawdziwego Boga w ciągu siedmiu lat. Zaprzestano praktyk składania w Meksyku krwawych ofiar z ludzi, a tubylcy pogodzili się ze świadomością bycia podbitymi przez hiszpańskich zdobywców, zawierając małżeństwa między nimi i tworząc nową Meksykańską rasę. Była to największa, ze względu na wielki jej progres w tak krótkim czasie, w historii świata ewangelizacja.
Juan Diego był wzorem świeckiego apostoła, który wyprzedzał tych, opisanych w Dekrecie Apostolatu Świeckich uchwalonego podczas Soboru Vaticanum II. W swojej osobie i misji zrozumiał moc Boga, pośrednictwo Maryi i Jej miłość do całej ludzkości, którą prowadzi do swego Syna. Juan Diego może być znany jako jeden z wielkich świętych w historii Kościoła. Powinien być rozpoznawany jako swojego rodzaju Patriarcha, na wzór Abrahama lub Mojżesza. Z pewnością, nie prowadził tysięcy do Ziemi Obiecanej, ale poprowadził miliony do Obiecanego Zbawiciela, przez pośrednictwo Maryi z Guadalupe.
Papież Jan Paweł II powiedział podczas ceremonii beatyfikacji: "Podobny do starożytnych Biblijnych osobowości, które były zbiorowymi reprezentantami całej ludności, możemy powiedzieć, że Juan Diego jest reprezentantem ludności tubylczej, która przyjęła Ewangelię Jezusa, z macierzyńską pomocą Maryi, która zawsze nieodłącznie od działań Jej Syna i rozwoju Kościoła, jest obecna tak jak była pośród Apostołów w dzień Pięćdziesiątnicy. […] Rozpoznanie czci oddawanej przez wieki świeckiemu, Juanowi Diego, przyjmuje szczególną ważność. Jest to mocne wezwanie dla wszystkich świeckich wiernych narodu, by wziąć na siebie wszystkie swoje obowiązki podczas przekazywania Ewangelicznej Wieści, a także przez świadectwo żywej i praktycznej wiary. [...] Wierność świeckich jest częścią prorockiej, kapłańskiej i królewskiej roli Chrystusa ² , oprócz tego oni niosą to powołanie w zwyczajnych sytuacjach dnia powszedniego. Ich naturalne i bezpośrednie pole działania rozszerza się do wszystkich pól ludzkiego współistnienia i wszędzie tam, gdzie tworzy się kultura w najszerszym i najpełniejszym znaczeniu tego słowa".
Juan Diego jest wzorem apostolatu świeckich i tak jak on wszyscy wierni świeccy są wezwani, by być świadkami, by rozprzestrzeniać nasze własne róże pokory, posłuszeństwa, miłosierdzia, zaufania, i cierpliwości w naszym własnym czasie, i miejscu.
"Misja Kościoła należy do zbawienia człowieka, które można osiągnąć przez wiarę w Chrystusa i Jego chwałę. Apostolat Kościoła i wszystkich jego członków jest pierwszorzędnie projektowany, by zamanifestować przesłanie Chrystusa poprzez słowa i czyny, i ogłosić Jego chwałę światu" ³.
Królowa Apostołów, Matka Boża z Guadalupe i Jej apostoł św. Juan Diego wyniósł tę misję do największego, znanego historii świata, stopnia. "Nieważne, czy apostolat świeckich jest praktykowany przez wierność pojedynczych ludzi, czy członków organizacji, powinien być wcielony w apostolat całego Kościoła zgodnie z właściwym sobie systemem powiązań. Tak naprawdę jedność z tymi, którym Duch Święty powierza władzę w Jego Kościele ⁴, jest zasadniczym ogniwem chrześcijańskiego apostolatu" ⁵.
Juan Diego otrzymał misję. Maryja wezwała go i posłała ze słowami: "Przynaglam cię byś poszedł do Biskupa (...)". Duch Święty namaścił Juana Diego jako jednostkę, ale rozwijał on swą działalność w jedności z całym Kościołem przez swojego Biskupa, właśnie tak jak tego żądał sobór 400 lat później. Doświadczenie Juana Diego pokazuje, że łaska natchnienia dla wielkiego dzieła może być udzielona właśnie świeckiemu, który współpracuje z hierarchią. Ponieważ Juan Diego tak właśnie czynił, prawidłowym jest nazwanie go wzorem apostolatu świeckich.
Jego historia życia demonstruje znaczenie apostolatu świeckiego. On właśnie poprowadził tubylczą ludność do ich duchowej Matki, która w tej samej chwili poprowadziła ich do swojego Syna. On prawdziwie warty jest określenia go Wzorem Apostolatu Świeckich, ponieważ był jedyną osobą na świecie, któremu Największa Świecka wszystkich czasów dała swój własny Wizerunek.
☙❤❧

2.7. Cudowne interwencje

6 maja 1990 roku, w tej samej chwili, w której Ojciec Święty ogłaszał Juana Diego Błogosławionym, Juan José Barragán Silva, uzależniony od narkotyków, pchnął się nożem w domu, w Mieście Meksyk, w obecności swojej matki i wyszedł na balkon, by wyskoczyć z okna. Jego matka, Esperanza (co znaczy:Nadzieja), próbowała utrzymać go za nogi, ale on uwolnił się i zanurkował 10 metrów głową w dół prosto w ziemię. Po tym został odwieziony na intensywną terapię do szpitalu Durango w Meksyku. Esperanza powiedziała, że, gdy jej syn upadał, zawierzyła go Bogu i Matce Bożej z Guadalupe. Wezwała Juana Diego i błagała: "Daj mi dowód (...) zachowaj tego mojego syna! A ty, moja Matko, wysłuchaj Juana Diego".
Nagle i nieoczekiwanie, po trzech dniach od upadku, jej syn był kompletnie wyleczony. Następujące po sobie badania potwierdziły, że nie miał żadnych neurologicznych, ani psychicznych objawów choroby, a lekarze doszli do wniosku, że jego uleczenie było "naukowo niewytłumaczalne". Eksperci medyczni stwierdzili, że ten młody człowiek powinien umrzeć przez upadek, albo przynajmniej zostać poważnie okaleczonym na całe życie. J.H. Hernández Illescas, uważany za jednego z najlepszych światowej sławy specjalistów na polu neurologii, a także dwóch innych specjalistów opisali ten przypadek jako "niesłychany, zadziwiający i niepojęty".
Ten cud był decydującym na drodze rozpoznania świętości Juana Diego. Matka Boża z Guadalupe obiecała Juanowi Diego, że nagrodzi go za wysiłki poniesione dla Jej sprawy. I powiedziała mu: "Tak, ubogacę cię, wychwalę cię". Jej obietnica została właśnie spełniona. Papież Jan Paweł II kanonizował Go 31 lipca 2002 roku. Jego święto obchodzone jest 9 grudnia.
☙❤❧

2.8. Juan Diego — nie tylko wizjoner

"Juan Diego był nie tylko wizjonerem, ale także tym, który przyniósł pojednanie między kulturami" — powiedział Meksykański Prymas. "Wizjoner z Guadalupe, Juan Diego był mediatorem i niosącym pojednanie między kulturami Indian i Europejczyków, tak samo jak Ewangelicznym posłańcem" — tak mówił przed kanonizacją o Juanie Diego Arcybiskup miasta Meksyk. Natomiast Prymas Kardynał Norberto Rivera Carrera w swojej nowej książce napisał: "Juan Diego »Mówiący Orzeł« odnosi się do historycznych aspektów życia meksykańskiego Indianina, który otrzymał przesłanie od Maryi z Guadalupe w grudniu 1531 roku".
☙❤❧

3. Cudowny Obraz nie namalowany ludzką ręką

Uznawany za święty, wizerunek Matki Boskiej, do dziś znajduje się w świątyni u podnóża góry Tepeyac. Każdego dnia przybywają tysiące ludzi, aby oddać cześć Dziewicy z Guadalupe.

Cudowny Obraz MB z Guadalupe nie namalowany ludzką ręką

Cudowny Obraz MB z Guadalupe nie namalowany ludzką ręką

Przez wieki wizerunek z Guadalupe był badany i studiowany przez malarzy, lekarzy i uczonych. Wszyscy oni dochodzili do niezwykłych wniosków. Współczesne badania naukowe potwierdziły powszechne przekonanie wiernych, że święty Wizerunek Matki Bożej z Guadalupe nie jest dziełem człowieka.
☙❤❧

3.1. Badania naukowe Wizerunku

W XX wieku cudowny wizerunek podano szczególnie surowym, laboratoryjnym analizom. Podobnie jak Całun Turyński, był on badany przy użyciu najnowocześniejszej aparatury i nie można oprzeć się wrażeniu, że jest to Obraz opierający się prawom fizyki. Rektor bazyliki Santa Maria di Guadalupe, ks. prałat Diego Monroy Ponce stwierdził: "Fenomen obrazu jest zjawiskiem niewytłumaczalnym w świetle nauki. Przyjeżdżali badacze z Australii i Niemiec, naukowcy z NASA i zawsze okazywało się, że obraz nie ma żadnych poważnych uszkodzeń, choć materiał, z którego wykonana jest tunika, włókno ayate, ulega zniszczeniu po kilkudziesięciu latach, a do dziś nie zachował się żaden inny taki płaszcz z XVI wieku".

Długoletnie badania prowadzone przez wybitnych specjalistów: Ernesto Sodi Pallares i Roberto Palacios doprowadziły w 1976 r. do identyfikacji płótna użytego do wykonania płaszcza Indianina Juan Diego, na którym znajduje się obraz Matki Bożej. Płótno to zostało utkane z włókien kaktusa, które są bardzo nietrwałe. Jest to materiał ulegający szybkiemu zniszczeniu. Współcześni naukowcy twierdzą, że tego rodzaju tkanina ulega zniszczeniu po kilkudziesięciu latach. Fakt, że przetrwała przeszło 470 lat jest zadziwiający i niewytłumaczalny z naukowego punktu widzenia.
Kolejną niezwykłą rzeczą jest fakt, że wizerunek ponad 100 lat wisiał bez żadnego zabezpieczającego go szkła, przed dymem ze świec i kadzideł, i przed wpływami atmosferycznymi, a mimo to nie pozostawiło to na nim żadnych śladów.
Słynny meksykański malarz Miguel Cabrera napisał, że w 1753 r. widział, jak przez dwie godziny, około 500 razy, pielgrzymi dotykali obrazu różnego rodzaju przedmiotami, które mieli ze sobą. Każdy inny obraz, który by się znajdował w podobnych warunkach, szybko uległ by zniszczeniu, zaczernieniu i stal by się nie rozpoznawalny. Natomiast obraz z Guadalupe nie jest w ogóle zniszczony. Ponadto badania naukowe wykazały, że z niewyjaśnionych przyczyn materiał, na którym odbity jest obraz Matki Bożej, w ogóle nie przyjmuje kurzu, odpycha insekty, bakterie i grzyby.
Profesor Philip Callahan z Uniwersytetu na Florydzie, który badał obraz z Guadalupe w 1979 r. w swoim raporcie napisał, że z jednej wotywnej palącej się świecy jest emitowanych ponad 600 mikrowatów. W zamkniętym pomieszczeniu przy setkach palących się świec i tysiącach pielgrzymów powstaje tak wielkie zanieczyszczenie, że w krótkim czasie powinno nastąpić całkowite wyblaknięcie kolorów i zniszczenie samego obrazu. Święty obraz Matki Bożej z Guadalupe wydaje się jednak całkowicie uodporniony na wszelkiego rodzaju niszczące oddziaływanie.
Fakt doskonałego zachowania płótna oraz delikatnych kolorów, w całym ich bogactwie i świeżości, wprawia w prawdziwe zdumienie wszystkich ekspertów i znawców sztuki. Wielu sceptyków i racjonalistów w konfrontacji z faktami, które odkryli, badając święty Obraz, odrzuciło swój sceptycyzm i nie wiarę, klękając przed tajemnicą niewidzialnego Boga. I tak na przykład meksykański architekt Ramirez Vasguez, któremu w 1975 r. powierzono zaprojektowanie nowej bazyliki w Guadalupe, otrzymał pozwolenie na dokładne zbadanie obrazu Matki Bożej. Wyniki tych badań były dla niego tak wielkim intelektualnym i duchowym wstrząsem, że porzucił swój agnostycyzm i stał się gorliwym katolikiem.
Naukowcy stwierdzili również, że nie dałoby się namalować żadnego obrazu na tego rodzaju tkaninie, której sploty są tak rzadkie. Sposób i technika powstania obrazu Matki Bożej pozostaje więc dla współczesnej nauki niewyjaśnioną zagadką.
Do niewytłumaczalnego zdarzenia, doszło przed laty podczas przeprowadzania prac renowacyjnych. Konserwatorzy zabytków, którzy polerowali ramę, przez nieuwagę rozlali na płótno żrący kwas. Na obrazie, w rogu, przez pewien czas widać było plamę po rozlaniu tego środka, jednak kwas nie wyrządził wizerunkowi żadnej krzywdy. Następnie plama, która powstała na skutek reakcji z tym środkiem, samoczynnie zniknęła.
Pomimo upływu czasu wizerunek na płótnie nie wyblakł. Zachował intensywność kolorów, choć płaszcz, na którym znajduje się wizerunek, nie był w żaden sposób zagruntowany. Diagnoza badaczy jest jednoznaczna: „[…] płaszcz żyjącego przed wiekami Azteka nie poddaje się prawom fizyki. Twierdzą oni, że wizerunek nie mógł być namalowany ludzką ręką”.
Sposób w jaki powstał obraz ciągle pozostaje niewyjaśnioną zagadką. Wielokrotne i szczegółowe naukowe badania obrazu Matki Bożej z Guadalupe wprowadzają w zdumienie świat nauki. Wśród wielu, światowej sławy naukowców obraz ten badał także laureat nagrody Nobla w dziedzinie chemii prof. Richard Kuhn z Heidelbergu. Najbardziej zdumiewającym wynikiem naukowych badań jest stwierdzenie faktu, że na obrazie postaci Matki Bożej nie ma żadnych śladów znanych barwników syntetycznych, oraz żadnych pigmentów pochodzenia organicznego, mineralnego lub roślinnego. Na płótnie nie ma również żadnych śladów wstępnego malowania oraz innych środków używanych przez malarzy. Każda farba jest związkiem chemicznym, którego cząsteczki wiążą się z tkaniną. Kiedy ich tam nie ma, nie ma też koloru, a więc i obrazu. Wizerunek na tunice jest czystą celulozą, czyli z chemicznego punktu widzenia nie istnieje.
Naukowcy stwierdzili z całą pewnością, że na płótnie nie ma śladów pędzla. Oczy Matki Bożej posiadają nadzwyczajną głębię. Wyglądają jak oczy żywej osoby. Wielokrotne, specjalistyczne badania, pozwoliły na odkrycie w oczach Matki Bożej tak zwanego zjawiska refleksu, które występuje tylko u żywych ludzi, i którego nie można odtworzyć przy pomocy najdoskonalszej nawet techniki malarskiej.
Jeszcze jeden naukowiec, Dr. Philip Callahan, stwierdził po wykonaniu zdjęć w podczerwieni, że obraz nie został wykonany ręką człowieka. "[How] it is possible to explain this image and its consistency in time without colors, on a fabric that has not been treated?" — "Jak można wyjaśnić istnienie obrazu i jego skład bez kolorów, na nietkniętej tkaninie?"
Tonsmann dodał: "[How] is it possible that, despite the fact there is no paint, the colors maintain their luminosity and brilliance?" — "Jak to możliwe, że pomimo faktu, że tam nie ma farby, kolory posiadają swoją świetlistość i jasność?" A ponadto Callahan i Smith ukazali jak obraz zmienia swe kolory powoli równocześnie z kątem patrzenia, fenomen znany pod słowem irydescencja, technika która nie może być odtworzona ludzkimi rękami.

☙❤❧

3.2. Gwiazdozbiory na płaszczu Maryi

Ksiądz Xavier Eskalada od lat prowadzi badania dotyczące wizerunku "Virgen de Guadalupe". Jest on duchownym, który wielokrotnie spotykał się z Papieżem.
To, czego dowodzi ów ksiądz, wydaje się potwierdzać nadprzyrodzone pochodzenie wizerunku.
"Na płaszczu Juana Diego bez trudu można rozpoznać wiele gwiazdozbiorów. Badania naukowe prowadzone w 1981 roku wykazały, że układ gwiazd na tunice jest identyczny z tym, jaki miał miejsce nad Meksykiem w grudniu 1531 roku. Układ ten nie jest jednak przedstawiony geocentrycznie, to znaczy tak jakby obserwator znajdował się na Ziemi, lecz heliocentrycznie, czyli tak jakby obserwator znajdował się na Słońcu".
Doktor astronomii (fonet.: Mero Hernandez Ileskaz), otrzymał we Francji odznaczenie za badania nad wizerunkiem Matki Bożej z Guadalupe. Wraz z innymi naukowcami odkrył, że gwiazdy na płaszczu Madonny wskazują na dzień, w którym ukazała się po raz ostatni.
"Układ gwiazd na płaszczu Maryi odzwierciedla zimowy obraz nieba w dniu jej ukazania się, czyli 12 grudnia 1531 roku o godzinie 10.40 rano. Potwierdza to również widoczna na płaszczu północna część nieba, z jasnymi gwiazdami nieba południowego, jeśli popatrzeć od strony twarzy Madonny. Można też zobaczyć wschodnie części nieba. Wszystko zależy od sposobu patrzenia, od ułożenia wizerunku na płaszczu, kiedy patrzymy na niego z zewnątrz. Ponieważ szata jest rozpostarta, nie można zobaczyć gwiazd po jej drugiej stronie.

Na głowie Maryi widać Koronę, na Jej łonie konstelację Panny, a na wizerunku nienarodzonego dziecka konstelację Lwa. Badania nad tymi motywami są niezwykle ważne z estetycznego punktu widzenia.

Najważniejszym znakiem odkrytym na płaszczu jest czarny łuk przypominający meksykańskie naczynie. Koresponduje on z ciemnym trójkątem, który z jednej strony wskazuje na Madonnę, z drugiej zaś na wizerunek [nauaui] spotykany w Meksykańskiej religii i w kalendarzu Azteków. W końcu zaś dostrzegamy podstawowy kontrast między pionową figurą, a poziomo ułożonymi rękami."
Dr Ileskaz oraz inni naukowcy zgadzają się, że szczegółowe badania wizerunku Matki Bożej z Guadalupe, każdego dnia pozwalają odkryć coś nowego.

☙❤❧

3.3. Obrazy w oczach Maryi

W roku 1929 Alfonso Marcue, oficjalny fotograf Bazyliki, odkrył jakby odbicie jasnego obrazu brodatego mężczyzny w prawym oku wizerunku Dziewicy. Początkowo nie wierzył własnym oczom. "Jakże to możliwe? Brodaty mężczyzna w oku Matki Bożej?" Jednak po wykonaniu wielu badań zdjęć nie miał już wątpliwości i zdecydował się powiadomić o odkryciu władze Bazyliki. Zaskoczenie było tak wielkie, że nakazano mu po prostu całkowite milczenie o tym fakcie, czemu się podporządkował. 20 lat później, 29 maja 1951 roku, Jose Carlos Salinas Chavez, badając dobrej jakości zdjęcie twarzy dokonuje takiego samego odkrycia! Wyraźne odbicie brodatego mężczyzny w prawym oku. Widzi też odbicia w oku lewym.
Obrazy w oczach Maryi

Od tej chwili liczne osoby, około 20 fizyków i okulistów, miały okazję zbadać z bliska oczy Dziewicy na Jej cudownym wizerunku, na tilmie. Pierwszym był znanym okulista dr Javier Torroella Bueno. Badania dokonał 27 marca 1956 r. W sporządzonym raporcie, pierwszym, jaki opublikowano na ten temat, udowadnia obecność potrójnego odbicia (zjawisko Purkyniego-Sansona), charakterystyczne dla każdego żywego oka ludzkiego i oświadcza, że te obrazy umieszczone są dokładnie tam, gdzie być powinny, zgodnie ze wspomnianym zjawiskiem oraz to, że zniekształcenie obrazów jest zgodne z załamaniem rogówki.
W tym samym roku okulista, dr Rafael Torrija Lavoignet, zbadał oczy we wszystkich szczegółach oftalmoskopem. Zauważył kształt postaci ludzkiej ukazujący się w rogówce oczu tam, gdzie powinna się znajdować w związku ze zniekształceniem normalnego oka ludzkiego, a zwłaszcza — co niezwykłe — odnotował, że oczy wydały mu się niezwykle żywe, gdy są badane. Wiele innych badań podjęli okuliści: wszyscy byli zgodni co do wyników swych badań. Były nawet doniesienia w kilku studiach, że optycy zidentyfikowali małe tętniczki na powiekach z Obrazu.
José Aste Tönsmann

Mieszkający dziś na stałe w Meksyku peruwiański naukowiec José Aste Tönsmann jest doktorem informatyki. Obecnie prowadzi Centrum Studiów Guadalupańskich (Centro de Estudios Guadalupanos) w Meksyku. W 1979 roku pracował dla IBM i zajmował się obrazami mikroskopowymi. Przez 4 lata uczestniczył w pracach badawczych cudownego Wizerunku, odkrywając (przy użyciu cyfrowego procesu obróbki zdjęć stosowanego przez sondy kosmiczne i sztuczne satelity) w oczach Maryi różne postaci niezidentyfikowanych osób.
"Wtedy dowiedziałem się, że 60 lat wcześniej pewien fotograf odkrył jakiś dziwny obraz w źrenicach wizerunku Matki Boskiej. Dotarłem również do informacji, że także inny człowiek Jose Carlos Salinas przy pomocy szkła powiększającego starał się w 1951 roku potwierdzić wcześniejsze odkrycia. Ja dysponowałem zaawansowaną techniką komputerową, dlatego niezwłocznie przystąpiłem do prac zakrojonych na dużą skalę".

Oczy Maryi

Obraz Matki Boskiej z Guadalupe ma wymiary 145x105 cm. Źrenice oczu mają ok. 7 mm². Jose Aste w swoich pracach powiększył obraz źrenicy oka 2,5 tys. razy. "Wtedy udało mi się odnaleźć coś bardzo zaskakującego. Odkryłem postać pewnego siedzącego Indianina, który był najprawdopodobniej służbą biskupa Zumarragi".

Obrazy w oczach Maryi

Kolejne prace posuwały się bardzo powoli, trwały miesiącami. Kolejna postać, którą odkrył badacz, odzwierciedlała postać Juana Diego.

Obrazy w oczach Maryi

Następnie natrafił na coś, co przypominało głowę starszego mężczyzny. "Początkowo nie wiedziałem, kogo może przedstawiać ten wizerunek. Natrafiłem jednak na obraz znanego malarza Miguela Cabrera, na którym pojawia się postać bardzo podobna. Jest to twarz biskupa Zumarragi".

Obrazy w oczach Maryi

"Druga z głów, jak się przypuszcza, należy do młodego tłumacza, Juana Gonzalesa. (...) Można też dostrzec dwóch mężczyzn, z których jeden ma gęstą brodę. Obydwaj patrzą na Juana Diego, kiedy ten pokazuje szatę".

Obrazy w oczach Maryi

Następne odkrycie Jose Aste przyniosło coś, co wprawiło go w kompletne osłupienie. Wydawało się, że jego badania nie przynoszą oczekiwanego rezultatu. "Kolejnym odkryciem było odnalezienie postaci kobiety, która miała rysy murzynki. Uważałem jednak to za mój błąd. Murzynka w 1531 roku? Myślałem, że nie mogła być w Meksyku.

Wtedy zgłosił się historyk, który stwierdził, że w testamencie biskupa Zumarragi jest wzmianka, iż darował on wolność pewnemu murzyńskiemu małżeństwu. Ostatecznie udało mi się odnaleźć 12 postaci w lewej źrenicy oka Matki Boskiej. Są one różnej wielkości gdyż w uwiecznionym w źrenicy wizerunku zachowana jest perspektywa, tak jakby wizerunek był fotografią Maryi Dziewicy, która przedstawia też to, co odbijało się w Jej oczach, czyli to, co widziała Matka Boska z Guadalupe dokładnie w tym momencie, gdy Jej wizerunek pojawił się na płaszczu Juana Diego".

Obrazy w oczach Maryi

Jednym z dowodów, że odnalezione w źrenicach postaci nie mogły powstać w żaden racjonalny sposób, jest rozmiar niektórych detali, które się tam znajdują. "Tak mikroskopijne wizerunki postaci nie mogły zostać wykonane ludzką ręką, nawet w naszych czasach byłoby to trudne do wykonania. Odkryta postać Indianina ma w uchu [indiański] kolczyk [uodacze], który jest cieńszy niż ludzki włos".

Obrazy w oczach Maryi

Innymi dostrzeżonymi szczegółami są, np. łzy wzruszenia na twarzy, sznurowadła sandałów siedzącego na ziemi Indianina, profil Indianina z orlim nosem, z brodą i wąsami przylegającymi do policzków itd. Właśnie ta niesamowita precyzja i doskonałość obrazu nawet w mikroskopijnych szczegółach, wykluczają możliwość namalowania go przez człowieka. Wszystkie naukowe badania potwierdzają, że na całym świecie, w żadnej fotografii i w żadnym obrazie nie udało się zaobserwować podobnego zjawiska.
W centrum źrenicy znajdują się postaci kobiety i mężczyzny oraz kilku małych dzieci. Dla badacza jest to rodzaj przesłania.

Oko lewe

Obraz różnych postaci, które wydają się stanowić rodzinę, wśród których są dzieci i niemowlę niesione przez kobietę na plecach, jak było to w zwyczaju w XVI w. To ukazuje — według dra Tonsmanna — powiększony obraz prawego oka, otaczając wartością rodzinę. Widząc w tym odkryciu swoisty znak dany przez Opatrzność, kard. Posadas Ocampo, zabity przed kilku laty ogłosił Matkę Bożą z Guadalupe "Opiekunką dzieci mających się narodzić".
"Nie możemy zapomnieć, że te małe obrazy pozostawały w ukryciu przez prawie 500 lat, czekając aż technika rozwinie się do tego stopnia, by móc je odkryć. Znajdujący się w centrum wizerunek rodziny jest dla nas znakiem, jak wielkie ma ona znaczenie szczególnie w naszych czasach, kiedy z najróżniejszych powodów zostaje spychana na dalszy plan".
Kiedy Jose Aste powiększył również wizerunek znajdujący się w lewej źrenicy okazało się, że utrwalony w niej obraz jest bardzo podobny, a różnice w ustawieniu postaci wynikają, jak twierdzi Aste, z innego kąta spojrzenia. Po prawej stronie widać wyraźnie dwie twarze: prawa to twarz mężczyzny, lewa to twarz kobiety. Zdaniem wszystkich naukowców badających obraz Matki Bożej z Guadalupe jest to jedyne na świecie utrwalenie się podobnego odbicia. Na pytanie, w jaki sposób do niego doszło, nauka wciąż nie potrafi udzielić odpowiedzi.

☙❤❧

3.4. Symbolika Obrazu Maryi z Guadalupe

Dziewica z Guadalupe, patronka obu Ameryk, jest symboliczną Matką wszystkich Meksykan, Symbolem meksykańskiej tożsamości, historii i kultury. Obraz Dziewicy, Nuestra Seńora de Guadalupe, jest czymś więcej niż tylko obrazem. Portret jest również lekcją historii odkąd odkryto, że krój sukni Matki Bożej wskazuje na geografię Meksyku i bóstwa dawnego Meksyku. Wizerunek Maryi posiada cechy, których znaczenie było łatwo rozpoznawalne wśród ludności tamtego miejsca i tamtego czasu, lecz co zaskakuje, Hiszpanie także odczytywali go na swój sposób. Symbolika ukazuje przede wszystkim część przesłania Maryi Guadalupe danej św. Juanowi Diego. Symbole zawierają specjalne znaczenie dla tubylczej ludności Meksyku przez tradycyjny sposób zapisu graficznego.

Płaszcz jest niebiesko-zielony, w kolorze zarezerwowanym jedynie dla Ometecuhti/Onecihuatl, którzy byli pojmowani za boską parę uważaną za stwórcę i jednoczącą siłę całego stworzenia — Niewiasta nie jest jednak Bogiem, gdyż bogowie Azteków byli przedstawiani zawsze patrzący prosto naprzód (Maryja natomiast niesie Boga, ale Nim nie jest; pokornie spogląda z obróconą głową na nas). Płaszcz jest pokryty gwiazdami, które odzwierciedlają epoki tamtej cywilizacji i związek/relacje z Ometeotlem, bogiem wszelkiej dwoistości.
Suknia jest koloru czerwonego; zawiera ona symboliczne "zapisy", które opowiadają opowieść w języku Nahuatl.
Czarna wstęga jaką Niewiasta jest przepasana znaczy, że niewiasta jest brzemienna. Przez ten fakt odczytujemy, że Chrystus ma się narodzić pośród ludzi Nowego Świata, jak i dziś obecnie wśród nas.
Niewiasta obleczona w słońce, a pod Jej stopami księżyc — to wyraźne odniesienie do księgi Apokalipsy z N.T. Z kolei zaś dla Indian Niewiasta stojąca przed słońcem ukazuje, że czas boga słońca, Quetzalcoatla minął. Maryja niesie prawdziwe światło, Światłość Boga. Ze sposobu ułożenia fałd Jej płaszcza można odczytać słowo: LUZ — ŚWIATŁO. Podobnie Dziewica depcze księżyc, wskazując na większą godność w odniesieniu do siostry słońca, Coyolxauhqui.
Maryja jest "niesiona" przez anioła:

jego skrzydła są pozostałością po bogu czczonym przez Indian, Pierzastym Wężu,
anioł jako człowiek — jego ułożenie włosów wskazuje, że jest osobą dorosłą, natomiast twarz jest twarzą dziecka — ewangeliczne przesłanie: nie odziedziczą Królestwa Bożego ci, którzy nie staną się jak dzieci,
anioł, który "niesie" Matkę Bożą jest uważany jako symbol nowego początku; wskazuje również na Indiańską godność szlachecką, gdyż to właśnie azteckie osoby królewskie były noszone.

☙❤❧

4. Przesłanie Matki Bożej z Guadalupe

Matka Boża objawiła się jako "Matka Tego, dzięki któremu istnieje życie", co jest wyrazem używanym w starożytnych tradycjach Indiańskich sposobów na określenie Boga, Wszechmocnego Stworzyciela. W swoim macierzyństwie, dlatego Maryja pragnie objąć całą ludzkość, pod znakiem obecności Wcielonego Syna Bożego w Jej łonie, by ludzie mogli odkryć swoje własne oblicze, swoją własną godność jako dzieci Boże i bracia wobec samych siebie.

Matka Tego, dzięki któremu istnieje życie

Objawienia miały miejsce na wzgórzu Tepeyac, małym pagórku i wcześniejszym miejscu świętym dla Azteków, gdzie czczono boginię Tonantzin. Maryja poprosiła Juana Diego, by w imieniu Matki Bożej prosił biskupa, aby tam wybudowano kościół. Obiecała, że będzie w nim obecna z całą jej miłością i litością dla "wszystkich mieszkańców tej ziemi".
Jest Ona Patronką Ameryki i Gwiazdą Nowej Ewangelizacji. Matka Boża z Guadalupe patronuje wszystkim ruchom obrońców życia. "Objawienie Maryi do tubylca Juana Diego na wzgórzu Tepeyac w 1531 miało decydujący wpływ na ewangelizację obu Ameryk. Wpływ ten dalece przekroczył granice Meksyku, rozszerzając się na cały kontynent (...). Konsekwentnie, nie tylko w Ameryce Środkowej i Południowej, ale także w Ameryce Północnej tak samo, gdzie Dziewica z Guadalupe jest czczona jako Królowa obu Ameryk" ⁶.
Matka Boża z Guadalupe, Matka Boża Brzemienna, jest równocześnie szczególnym Znakiem odczytywanym przez obrońców życia na całym świecie. Ojciec Święty niejednokrotnie już, także tutaj w Guadalupe, podkreślał tę wartość życia i obowiązek obrony życia przez tych wszystkich, którzy czują się odpowiedzialni za życie.
Podczas IV. Pielgrzymki Apostolskiej w 1999 roku Ojciec Święty powiedział: "Niech Kontynent Nadziei będzie także Kontynentem Życia. Tego się domagamy, życia i godności dla wszystkich, dla wszystkich istot poczętych w łonach matek, dla dzieci ulicy, dla ludów indiańskich, i dla Afroamerykanów, dla imigrantów, i uchodźców, dla młodych pozbawionych perspektyw na przyszłość, dla ludzi starszych, dla tych którzy doświadczają wszelkich form ubóstwa, czy dyskryminacji".

Istnieje wiele podobieństw do późniejszych objawień Maryjnych w Europie (Lourdes i Fatimy), ale dominuje świadomość, że Matka Boża właśnie w Guadalupe objawiła się po raz pierwszy, przybywając do Ameryki w 1531 roku, i pozostawiając cudowny obraz Maryi z Guadalupe dla całego świata. Ponieważ Maryja z Guadalupe stanowczo zapoczątkowała ewangelizację Ameryki pięć wieków temu, jest Ona jeszcze raz wzywana, by "prowadzić Kościół w Ameryce (dziś), wyjednując wylanie Ducha Świętego, jak niegdyś uczyniła dla wczesnego Kościoła, tak teraz Nowa Ewangelizacja może dostarczać wspaniałych kwitnących owoców chrześcijańskiego życia" ⁷.
Maryja z Guadalupe jest skutecznie wzywana jako "Patronka całej Ameryki i Gwiazda Pierwszej i Nowej Ewangelizacji". Jest także "czczona jako Królowa całej Ameryki".
"Przez Najświętszą Dziewicę istnieje połączenie w specjalny sposób do narodzin Kościoła w historii (...) ludzi Ameryki; przez Maryję idą na spotkanie Pana" (ang.:"For the most Blessed Virgin is linked in a special way to the birth of the church in the history (...) of the peoples of America; through Mary they came to encounter the Lord").

☙❤❧

4.1. Rozszerzając Przesłanie M.B. z Guadalupe dzisiaj

Przyznajemy, że przez wstawiennictwo Maryi, wiele milionów ludzi kontynentu amerykańskiego nawróciło się do Chrystusa. Objawienia Maryi z Guadalupe Juanowi Diego w 1531 roku miały głębokie znaczenie dla ewangelizacji na tej ziemi. A przecież, przez cudowny Wizerunek, Maryja dokonała ewangelizacji całego narodu! Te objawienia niosą ze sobą trzy ważne przesłania:

Prawdziwy Bóg, Pan tego, co bliskie i dalekie, Mistrz Nieba i Ziemi istnieje.
Nasza Pani potwierdziła to nauczanie swoimi słowami do św. Juana Diego. Poprzez swój Obraz nauczała Ona także swoje dzieci nauki katolickiej wiary, objawionej przez Jezusa Chrystusa, którego Ona nosiła w Swoim łonie. Maryja jest Arką Nowego Przymierza, dając światu Eucharystycznego Jezusa.
Obraz Naszej Pani dał jasną i zrozumiałą naukę o tym, jaki szacunek powinniśmy mieć do życia.
Ona przyszła jako brzemienna Dziewica (co Indianie zrozumieli, widząc opasanie Maryi czarną wstęgą), ubrana w suknię czerwonawego koloru, znaczącego dla Azteków ziemię, krew i życie! Objawiła się ubrana w ŻYCIE, niosąca źródło ŻYCIA, Jezusa Chrystusa. Rysy Matki Bożej nie przypominają ani urody meksykańskiej, ani hiszpańskiej — jest Ona urody metyskiej. Jedna stopa Maryi jest na księżycu, a druga stopa jest tak uniesiona, jakby chciała wyrazić ruch. Oznacza to nie tylko pielgrzymowanie, ale także taniec, nieodzowny element świętowania w kulturach prekolumbijskich. Nad tuniką, na szyi, indiański krzyż oznaczający pełnię i nieśmiertelność. Płaszcz jest zielono-lazurowy, a kolory te oznaczają dziewictwo i godność królewską. Po cudownych wydarzeniach z roku 1531, ofiary z ludzi zakończyły się w Meksyku w ciągu kilku dni. Nasza Pani z Guadalupe przynosi także specjalne przesłanie dla nas dziś: o świętości rodziny.
Maryja, Córka Ojca, Matka Syna i Oblubienica Ducha Świętego, jest także naszą Matką.
Jej obecność i wstawiennictwo jest potężne. Ona nas prowadzi, wyprasza nam łaski u Ducha Świętego, przynosi Jedność serc i umysłów, nawrócenie, i wiarę w Chrystusa dla każdego z Jej dzieci. Prosiła przez Juana Diego, byśmy zawierzyli się Jej czułości i miłosierdziu. Jej cudowny Wizerunek przedstawia dla Ameryk, że jest zawsze w jedności ze swoim Synem, Jezusem Chrystusem w misji Odkupienia człowieka.

Dzisiaj, w społeczeństwie pogrążonym w konsumizmie, materializmie i sekularyzmie, ludzie ponoszą wielkie trudy, by odnaleźć duchowe znaczenie swojego życia. Przesłania, jakie Maryja z Guadalupe udzieliła swoim dzieciom w 1531 roku na wzgórzu Tepeyac w Meksyku, muszą ponownie dotrzeć do uszu mieszkańców tych ziem.
W społeczności, gdzie mówi się więcej o Bogu niż do Boga (modlitwa), musimy sobie przypomnieć, że Bóg istnieje, i że On wysyła Swojego Syna, Jezusa, jako Zbawiciela.
W świecie, który uwikłany jest w praktyki prowadzące do śmierci takie jak aborcja, eutanazja, manipulacje genetyczne, wojny itd., musimy usłyszeć przesłanie poszanowania dla życia we wszystkich jego fazach, a także ujrzeć jak ważne i specjalne miejsce mają rodziny w Bożym Planie.
W świecie, który traci poczucie nadprzyrodzoności, musimy wiedzieć, że Jezus jest naszym Zbawicielem, który dał nam najcenniejszy Dar: swoją Matkę, by była naszą, by nam towarzyszyła w drodze, pomagała, a także uczyła nas, byśmy mogli osiągnąć Wieczny Dom Ojca.
Aby nasze społeczeństwo powróciło do Boga, wybrało Chrystusa, doceniło znaczenie rodziny i Kultury Życia, powinniśmy nie lękać się wzywać pomocy u naszej Matki. Święty Jan Bosco napisał: "Zawierz się Maryi i oczekuj cudów". Matka Teresa napisała: "Daj Jezusowi rękę. Proś Maryję o pomoc". W obecnym czasie historii, Kościół przypomina jeszcze raz, by głosić Jezusa Chrystusa pośród wszystkich narodów z odnowionym zapałem poprzez nową ewangelizację, o której mówi Ojciec Święty.
Dopóki widzimy potrzebę nowych powołań kapłańskich, dopóki czynimy starania, by wzmóc modlitwę w naszych parafiach, dopóki przekazujemy naszą wiarę naszym dzieciom, ogólnie: dopóki czynimy starania, by być wiernym przykazaniom Jezusa Chrystusa, nie zniechęcajmy się wierzyć w pomoc Maryi, Matki Chrystusa i naszej Matki.
Ojciec Święty ustanowił dla nas przykład proszenia Maryi o jej potężną pomoc, tak jak o tym pisze: "Zawierzam tą odpowiedzialność całego Kościoła macierzyńskiemu wstawiennictwu Maryi, Matki Odkupiciela. Ona, Matka Najpiękniejszej Miłości, będzie dla chrześcijan (...)Trzeciego Milenium, Gwiazdą, która bezpiecznie prowadzi ich kroki do Pana.
Niech ta skromna Młoda Niewiasta z Nazaretu, która dwa tysiące lat temu ofiarowała światu Wcielone Słowo, prowadzi mężczyzn i kobiety nowego milenium ku Temu, który jest »prawdziwym światłem, które oświeca każdego człowieka«" ⁸.
Jeśli Ojciec Święty zawierza cały Kościół opiece Maryi, to pójdźmy za Jego przykładem. Ofiarujmy Jej nieustającą modlitwę w intencji wszystkich naszych potrzeb, prosząc Matkę Ameryki i każdego, kto Ją kocha, by modliła się za nas!

☙❤❧

5. Pytania i odpowiedzi

Jakie jest zasadnicze powołanie Kościoła?
"Ewangelizacja wyznacza drogę i powołanie Kościoła, jego najbardziej głęboką tożsamość. On istnieje, by ewangelizować (...). Ewangelizować znaczy głosić Dobrą Nowinę. A Dobrą Nowiną, przez którą Chrystus mówi do świata, jest to, że Bóg, który sam jest Panem, jest miłosierny dla wszystkich swoich stworzeń, kocha człowieka nieskończoną miłością i sam interweniował w jego historii przez pośrednictwo swego Syna Jezusa Chrystusa, który umarł i powstał z martwych dla nas, by wyzwolić nas od grzechu i wszystkich jego skutków, i abyśmy mogli dzielić Jego Boskie życie" ⁹.

Dlaczego Dziewica z Guadalupe jest nazywana Gwiazdą Nowej Ewangelizacji?
Nasza Pani z Guadalupe, która objawiła się u początków procesu ewangelizacji w Ameryce, została nazwana przez Papieża Jana Pawła II Gwiazdą przewodnią Nowej Ewangelizacji. "Prawdziwie, Najświętsza Dziewica jest włączona w specjalny sposób w narodziny Kościoła w historii ludów Ameryki; przez Maryję oni mogli spotkać Pana". Na całym kontynencie, od czasu pierwszej ewangelizacji, obecność Matki Bożej była silnie odczuwana, dzięki wysiłkom misjonarzy. Dzięki ich nauczaniu, Ewangelia była głoszona poprzez przedstawianie Dziewicy Maryi jako Jej najwyższej realizacji. Od początku Maryja z Guadalupe przez swą macierzyńską i miłosierną postać, była wielkim znakiem bliskości Boga Ojca i Jezusa Chrystusa, zapraszając nas, by wejść w komunię z Bogiem. Z upływem czasu głosiciele Słowa Bożego i wierni, wzmogli kult Matki Bożej z Guadalupe w ewangelizacji Ameryki. W modlitwie stworzonej na Synod Biskupów Ameryki, Święta Maryja z Guadalupe była wzywana jako "Patronka obu Ameryk i Gwiazda Pierwszej i Nowej Ewangelizacji" ¹⁰.

Czy powinniśmy oddać się w opiekę Matce Bożej?
Tak. Ojciec Święty pisze w podobny sposób, by nauczyć prawdziwej pobożności Maryjnej, która jest esencjalną częścią wiary. "To należy do Niej jako do Matki, Wzoru, w który Kościół musi się wpatrywać, by móc zrozumieć w całej pełni znaczenie jego własnej misji" ¹¹. Ojciec Święty ponadto przyznaje, że "docieramy do Jezusa przez Maryję" i że "Maryja jest pewną drogą do naszego spotkania z Chrystusem. Oddanie się Matce Pana, gdy jest autentyczne, staje się zawsze bodźcem do życia duchem i wartościami Ewangelii" ¹².

Jak bardzo znaczący jest obraz Matki Bożej z Guadalupe?
W 1754 roku Papież Benedykt XIV wystosował Bullę przyznając Matce Bożej z Guadalupe tytuł Patronki Meksyku, a rozważając cudowny obraz wyciśnięty na tilmie Juana Diego, zacytował Psalm 147: "Żadnemu narodowi [Bóg] tak nie uczynił". W 1981 roku Papież Jan Paweł II powiedział: "(...) światło Ewangelii Chrystusa będzie świeciło na cały świat za pośrednictwem cudownego Wizerunku Jego Matki" ¹³.

Jaką wartość mają pielgrzymki do Sanktuariów Maryjnych takich jak Bazylika Matki Bożej z Guadalupe?
"W tych specjalnych miejscach pielgrzymek Lud Boży pragnie spotkać Matkę Bożą, aby ją odnaleźć, być w zasięgu Jej macierzyńskiej obecności, »Tej, która uwierzyła« wzmacniając swoją własną wiarę” ¹⁴.

Jaka jest rola Matki Bożej z Guadalupe dzisiaj?

"Proszę Ją o »odwiedziny« (od tłum. lub "nawiedzenie"), jak na peregrinano Mariae (pielgrzymka Maryi), jako "pielgrzym wiary" do każdej diecezji, parafii, wspólnoty kościelnej i rodziny w Ameryce, powtarzając do Jej dzieci to, co sama powiedziała w Kanie »Uczyńcie wszystko cokolwiek wam powie!« ¹⁵. Niech Ona przemierzy ten kontynent, przynosząc mu »życie, słodycz i nadzieję!« Niech Ona ożywi i chroni dzieło nowej ewangelizacji, aby chrześcijanie mogli żyć swoją wiarą w jedności i zapale, i aby ci, którzy zeszli z tej drogi, mogli powrócić. Niech Ona zachęci do jedności Kościoła, jednocząc Go ponownie tak jakby przez nową Pięćdziesiątnicę, jednocząc tych, którzy wierzą w Jezusa Chrystusa i tych, którzy potrzebują odnowy przez Ducha Świętego" ¹⁶.
W Dekrecie "Ecclesia in America" Jan Paweł II pisze: "Jest moją szczerą nadzieją, że Ta, której wstawiennictwo było odpowiedzialne za umacnianie wiary u pierwszych (od tłum. ang. disciples) wyznawców, będzie, przez Jej macierzyńskie wstawiennictwo, prowadziła Kościół w Ameryce, wyjednując wylanie Ducha Świętego, jak to kiedyś uczyniła dla wczesnego Kościoła, aby nowa ewangelizacja mogła owocnie kwitnąć chrześcijańskim życiem".

☙❤❧

6. Zdecydowane kroki ku Prawdzie i wyzwoleniu

Mówiąc o 50 tys. ofiar z ludzi rocznie składanych z ludzi przez Azteków, cierpnie nam skóra. Co jednak, gdy właśnie dziś, w naszych czasach, ofiary te nie ustały, a co więcej: idą w miliony morderstw istnień ludzkich w wyniku aborcji, eutanazji itd.? Jak można życie zwierząt chronić prawem i karami, a ignorować bestialstwo uśmiercania niewiniątek? Cywilizacja? Tak, ale cywilizacja śmierci, którą Ojciec Święty Jan Paweł II zdefiniował i określił. Ona nie ma przyszłości. Jej przyszłość to zagłada.
NMP z Guadalupe Pogromczyni szatana

Wiara jest najwyższą wartością człowieka na ziemi. Wprawdzie świat uznaje, że najwyższą wartością jest wolność, ale mądrość tego świata jest głupstwem i obrzydliwością u Pana Boga. W imię tak pojmowanej wolności morduje się nienarodzone dzieci, toleruje się pornografię, satanizm i wszelką swobodę seksualną, i obyczajową. Każdy robi to, co dla niego wygodne i przyjemne. Na ofiarną miłość, płynącą tylko z głębokiej wiary w Boga, nie ma tu miejsca. Wolność bez wiary jest bardzo niebezpieczna, gdyż człowiek staje się niewolnikiem rzeczy materialnych, gorzej, staje się niewolnikiem szatana i to w imię tej wolności, którą uważa za najwyższą wartość. Wiarę bardzo łatwo utracić przez nasycenie swej duszy naturalizmem, erotyzmem i w duszy nie ma już miejsca na modlitwę dla Pana Jezusa.
Przekaz Matki Bożej z Guadalupe, który dzisiaj został kolejny raz potwierdzony poprzez kanonizację Juana Diego, mówi nam o współczesności tych problemów. Musimy mocno trzymać się Matki Boskiej, za pomocą nabożeństwa do Jej Niepokalanego Serca. Bo tylko Niepokalana może nas jeszcze bronić przed sprawiedliwością Bożą i upraszać Miłosierdzie Boże. To o Maryi jest powiedziane: "Błogosławiony ten, kto Mnie słucha" ¹⁷ oraz "Kto mnie znajdzie, znajdzie życie i otrzyma zbawienie od Pana".
"Bezprawie ograniczające elementarne prawa ludzkie do pełnego rozwoju osobowości należy do rzędu tych samych przestępstw, za jakie stają jeszcze dzisiaj hitlerowscy zbrodniarze przed trybunałami" — słowa ks.kard. S. Wyszyńskiego ¹⁸. W ciągu ostatnich trzech lat (lata '80-te), za ratowanie dzieci nienarodzonych przed bestialskim mordem w "klinikach śmierci", aresztowano w Ameryce 60 tys. osób, w tym pięciu biskupów katolickich. Latem 1991 roku, w jednym tylko stanie Kansas zatrzymano blisko sześćdziesięciu duchownych wśród ok. 4 tys. aresztowanych ¹⁹. Aresztuje się więc tych, którzy bronią prawa do życia, które ustanowił sam Stwórca.
Najważniejszym fragmentem encykliki "Pacem in terris" Jana XXIII było domaganie się w sposób bezwzględny od każdej władzy praworządności: "Jeżeli więc sprawujący władzę w państwie wydają ustawy albo jakiekolwiek rozporządzenia przeciwne porządkowi moralnemu, a tym samym wbrew woli Bożej, wtedy ani owe ustawy, ani rozkazy nie mogą wiązać obywateli w sumieniu, gdyż bardziej trzeba słuchać Boga niż ludzi” ²⁰. Wtedy w rzeczywistości sama władza ulega degeneracji i staje się bezprawiem i potworną tyranią.
I pomyśleć, że taką oto "kulturę i wolność", idącą z Zachodu w imię "powrotu do Europy", proponują nam różni politycy, senatorzy czy posłowie. Dlatego Ojciec Święty Jan Paweł II przestrzegał swój naród przed taką europeizacją, także podczas ostatniej wizyty w Polsce (16-20 sierpień 2002). Każdy polityk, który mieni się katolikiem, a dopuszcza do mordowania nienarodzonych, popełnia grzech ciężki. „NARóD, KTóRY POZWALA MORDOWAĆ WŁASNE DZIECI NIE MA ŻADNEJ PRZYSZŁOŚCI I WYDAJE NA SIEBIE WYROK ŚMIERCI” — to słowa Ojca Świętego Jana Pawła II.
Poniżej prorocze słowa ks. kard. Karola Wojtyły, teraz Papieża wypowiedziane w Krakowie w dniu 10.03.1974 roku: "Myślę, że największą tragedią naszego społeczeństwa, naszego narodu, jest śmierć ludzi, którzy się jeszcze nie narodzili: poczętych i nienarodzonych. I nie wiem, czym zapłacimy wobec historii za tę straszliwą zbrodnię. Ale jest rzeczą oczywistą, że to nie może minąć bez konsekwencji".
Innym działaniem wymierzonym przeciwko naszemu narodowi, zagrażającym jego egzystencji i przyszłości, jest rozpowszechnianie w środkach masowego przekazu treści pornograficznych, okrutnych i wulgarnych. Działalność ta, zmierzająca do dezintegracji i demoralizacji społecznej, po załamaniu się rządów komunistycznych, nie skończyła się, ale nasiliła się jeszcze bardziej. Każdy katolik, który ogląda, kupuje i rozpowszechnia takie treści staje się odpowiedzialnym przed Bogiem nie tylko za siebie, ale i za tragiczne skutki takiego postępowania wobec innych.
Ustawa biorąca w obronę życie poczęte jest najważniejszą ustawą dla rozwoju i istnienia nie tylko Polski, ale i całej ludzkości, wobec której wszystkie pozostałe ustawy nic nie znaczą. Jedno życie ludzkie przedstawia większą wartość niż cały kosmos. Ojciec Święty w czasie czwartej pielgrzymki do Polski przypomniał raz jeszcze, że nie może być błogosławieństwa dla naszego kraju dopóki istnieje ta zbrodnicza ustawa, ustanowiona dla unicestwienia naszego narodu. Błogosławiony Naród, który pełni wolę Bożą.
Przez kanonizację Juana Diego w obecnych czasach, prawdopodobnie wkraczamy bardziej pełnie w czasy Matki Bożej z Guadalupe. Będziemy oczekiwali wiele cudów od Niej przez Jej misję nawrócenia serc do Chrystusa i wdrażania pełni Ewangelii Życia do świata zagubionego w kłamstwach kultury śmierci.
☙❤❧

6.1. Prawda o współczesnej rzezi Niewiniątek

Wielu zwolenników aborcji twierdzi, że człowiek w łonie matki nie czuje bólu albo, że nie jest jeszcze człowiekiem. Jest niegodną istoty ludzkiej taka postawa. Nawet samica zwierzęca broni swego potomstwa nawet do własnej śmierci. Taką wartość widzi proste zwierzę.
Człowiek jest człowiekiem od momentu poczęcia, posiada duszę, posiada jeden i niezmienny kod genetyczny. Żyje i rozwija się w łonie matki podobnie jak żyje i rozwija się człowiek po urodzeniu. Życie. Człowiek ten żyje. Odczuwa. Ma PRAWO do życia jak każdy człowiek.
Aborcja to nieludzki i bestialski mord. Dziecko nienarodzone staje się dla instrumentów "lekarza" rakiem, który ten usiłuje wyciąć. Aborcja to ogromne męczeństwo dla nienarodzonego dziecka, które zanim zostanie bestialsko zamordowane przechodzi dodatkowo przez nieludzkie cierpienia i męczarnie.
UWAGA!

Jeśli jesteś Osobą o słabych nerwach, lepiej nie czytaj tego, co znajduje się poniżej.
Jeśli jesteś zwolennikiem aborcji, a chcesz godnie nosić miano człowieka, przeczytaj to i zrób głęboki rachunek sumienia ze swoich poglądów, a następnie, z żalem, idź do Spowiedzi Św.

Po sztucznym poszerzeniu szyjki macicy rozpoczyna się proces rytmicznego przebijania się "odsysacza" (wielki odkurzacz) przez łożysko. Trwa to bardzo długo, wykonywane są coraz silniejsze uderzenia. Dziecko w tym momencie reaguje wielkim stresem, jego tętno wzrasta, zaczyna kryć się przed uderzającą go rurą odkurzacza.
Po przedarciu się przez ochronną błonę łożyska, rozpoczyna się ostateczny akt morderstwa. Na filmie, który oglądałem ("Niemy krzyk"), obserwując dziecko przez ultrasonograf można było ujrzeć NIEMY KRZYK dziecka. Nóżka po nóżce, rączka po rączce, całe ciało zostaje rozerwane na strzępy i wyssane.
Dziecko nie żyje. Została jednak w miejscu mordu nieproporcjonalnie (zwyczajne dla dzieci w łonach matek) duża głowa. Zostaje ona wpierw na miejscu zmiażdżona szczypcami, a potem przy ich użyciu wyjmowane są jej fragmenty (...)
Zwolennikiem aborcji w USA jest np. były prezydent Clinton, który wiele razy wetował ustawy znoszące aborcję i "częściową" aborcję, kompletne BESTIALSTWA i niegodziwości nieporównywalne z jakąkolwiek zwierzęcością. Obecny prezydent, George Bush, stara się zaprzestać tego piekielnego mordu.
"Częściowa" aborcja
Mord polega na dokonaniu aborcji w czasie wymuszonego lub naturalnego porodu. Dziecko zostaje wpierw przemieszczone poprzez ściągnięcie go za nóżkę. Wtedy zaczyna się wyciągać dziecko za nogi i doprowadza się do tego, że można ujrzeć tył główki. Wtedy wierci się w niej otwór, potem wkłada odkurzacz, wysysa mózg, aby można było bez trudu wyjąć niewinną ofiarę, dziecko, które chciało od okrutnej matki "tylko" życia (...)
Wokół aborcji rozwinął się cały przemysł. Ciała nienarodzonych są wykorzystywane jako źródła organów, "materiał" do produkcji szczepionek, a nawet (w krajach Dalekiego Wchodu) do praktyk kanibalistycznych (...)

Wszystko to, co dzisiaj dzieje się na świecie, woła o POMSTĘ do nieba. Nie dziwmy się zatem karami, jakie zsyła na świat Bóg, który jest Sędzią Sprawiedliwym, za zło karającym, a tym bardziej módlmy się do Boga o zaprzestanie nieludzkich czynów i o miłosierdzie dla całego świata.
☙❤❧

7. Sanktuarium Maryi z Guadalupe

Sanktuarium Matki Bożej z Guadalupe jest największym i najczęściej odwiedzanym miejscem kultu zaraz po Watykanie. Rocznie odwiedza go średnio 10-20 milionów pielgrzymów. Sanktuarium powstało na żądanie Najświętszej Maryi Panny. Przez to, że Maryja z Guadalupe została ogłoszona Patronką Ameryki Łacińskiej i Filipin, przed Bazyliką znajdują się 24 flagi państw kontynentu amerykańskiego oraz flaga Filipin.
Obecny kościół został wybudowany w pobliżu wcześniejszego, 16-wiecznego kościoła, ukończonego w 1709 roku, Starej Bazyliki. W miejscu, gdzie Matka Boża objawiła się ubogiemu Indianinowi, wkrótce wybudowano małą kaplicę. Później ją powiększono, a z czasem wybudowano olbrzymią bazylikę pod wezwaniem Matki Bożej z Guadalupe. Od samego początku jej istnienia dokonują się tu nieustannie cudowne nawrócenia i uzdrowienia.

Stara Bazylika "Santa Maria de Guadalupe"

Stara Bazylika "Santa Maria de Guadalupe"

Statua (za Bazyliką) przedstawiająca scenę Objawienia

Wnętrze starej Bazyliki "Santa Maria de Guadalupe"

Ołtarz Bazyliki z kopią cudownego Obrazu

Kiedy stara bazylika, wybudowana na podmokłym gruncie, poczęła obracać się w ruinę w wyniku trzęsień ziemi, kilkanaście lat temu powstało (w latach 1974-1976) przepiękne nowe Sanktuarium, gdzie został umieszczony cudowny Obraz. Bazylikę zaprojektował Pedro Ramirez Vasquez, nawrócony agnostyk.

Nowa Bazylika "Santa Maria de Guadalupe" obok starej

Nowa Bazylika "Santa Maria de Guadalupe" obok starej

Nowa Bazylika "Santa Maria de Guadalupe"

Obie Bazyliki - zdjęcie wykonane z tarasu widokowego

Nowa Bazylika przypomina swoim kształtem wielki namiot, okrągły namiot wznoszony niegdyś na pustyni, taki jak ten, który Bóg polecił Mojżeszowi wznieść u stóp góry Synaj. Na szczycie Bazyliki znajduje się krzyż, którego podstawą jest litera M oznaczająca zarówno Maryję jak i Meksyk.

Widok statuy Jana Pawła II wraz z Bazyliką

Widok statuy Jana Pawła II wraz z Bazyliką

Nowa Bazylika mieści ok. 12 tys. osób, a na samym placu przed Bazyliką jest miejsce dla ok. 30 tys. osób. To właśnie w nowej Bazylice, na centralnym pilastrze, znajduje się cudowny Obraz Najświętszej Maryi Panny z Guadalupe.

Bazylika od frontu

Dzięki okrągłemu kształtowi Bazyliki, obraz Matki Bożej może być widziany z każdego punktu kościoła.

Wnętrze Bazyliki

W tym świętym miejscu rokrocznie gromadzą się milionowe pielgrzymki, gdzie Matka Boska wyprasza niezliczone łaski dla swych czcicieli. Papież Benedykt XIV specjalnym dekretem papieskim ustanowił Matkę Bożą z Guadalupe Patronką Meksyku oraz Królową krajów Ameryki Północnej. Obecny Papież Jan Paweł II po objęciu Stolicy Piotrowej odbył jedną z pierwszych pielgrzymek do Meksyku, nawet przed przybyciem do USA.

Obraz Matki Bożej nad Ołtarzem Bazyliki

Niezliczone masy ludzi, nie tylko katolików, ale i innych wyznań, udają się do Meksyku, by oglądać ten cudowny obraz Matki Bożej i prosić o Łaski. Tak jak Polacy, gdziekolwiek się znajdują, biorą ze sobą obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, tak i Meksykanie czynią z obrazem Matki Bożej z Guadalupe. Uroczystość Matki Bożej z Guadalupe przypada w dniu 12 grudnia.

Ruchomy chodnik

Aby umożliwić pielgrzymom bezpośrednią bliskość z Wizerunkiem Matki Bożej, za Prezbiterium stworzono specjalny podjazd — ruchomy chodnik — by wierni mogli przez chwilę, nie blokując kolejki, pomodlić się i obejrzeć Cudowny Obraz, który został specjalnie zamocowany, pochylony pod kątem.

☙❤❧

7.1. Cudowne wydarzenia w historii Bazyliki w Guadalupe

Rektor bazyliki "Santa Maria di Guadalupe", ks. prałat Diego Monroy Ponce: "W naszej bazylice codziennie jesteśmy świadkami ogromnej ilości cudów. Osobiście znam przypadek człowieka, który miał bardzo zaawansowanego raka. Lekarze byli bezradni, a on, wiedząc, że umiera, powierzył swe życie opiece świętej Maryi. To niezwykłe, ale choroba w niezrozumiały dla nikogo sposób, nagle zaczęła się cofać i człowiek ten został całkowicie uleczony.
Kolejny przypadek o jakim chciałbym opowiedzieć to historia człowieka, który uległ bardzo poważnym obrażeniom. Spadł z kilkunastu metrów podczas remontu domu. Jego stan był krytyczny. Rodzina zaczęła bardzo gorąco modlić się do Maryi z Guadalupe. Także i tym razem prośby zostały wysłuchane. Człowiek ten bardzo szybko całkowicie powrócił do zdrowia".
Takich przypadków w historii bazyliki odnotowano niezliczoną ilość. Codziennie można spotkać dziesiątki osób, które idą na kolanach kilkaset metrów przed Ołtarz w Sanktuarium, aby podziękować za otrzymane łaski lub oddać się w opiekę Matki Bożej z Guadalupe. Przed Ołtarzem w Sanktuarium dochodzi bardzo często do również uważanych za cudowne, nawróceń. Jednak do najbardziej niezwykłych zdarzeń związanych z wizerunkiem Matki Boskiej doszło przed kilkudziesięciu laty.
Mówi ten sam Duchowny: "W roku 1927 w okresie prześladowania katolicyzmu meksykański komunista umieścił pod obrazem kwiaty w wazonie. Wewnątrz znajdowała się bomba. Bomba wybuchła i wtedy wydarzył się kolejny cud, kolejne tajemnicze zdarzenie związane z obrazem. Mimo tego, że ołtarz został zniszczony, obraz nie ucierpiał. Znajdujący się przed nim krzyż w momencie wybuchu przyjął na siebie całą siłę eksplozji, tak jakby sam Chrystus ocalił wizerunek Najświętszej Maryi Panny z Guadalupe.

Człowiek ten pospiesznie opuścił kościół. Nikt nie zwrócił na niego uwagi, gdyż w tamtych latach składanie ofiar w bezpośrednim sąsiedztwie obrazu było rzeczą normalną. Krzyż ma do dziś wygięty, półokrągły kształt i znajduje się wewnątrz bazyliki. Jest według wiernych jednym z wielu namacalnych dowodów na cudowność obrazu Virgen de Guadalupe".
☙❤❧

7.2. Kultura dzisiejszych Indian

Ośrodkiem ogniskującym życie kulturalne współczesnych Indian jest Bazylika Maryi Panny z Guadalupe. Rektor Bazyliki Maryi z Guadalupe: "Ważnym przejawem naszej religijności jest muzyka. W naszym Sanktuarium jest grupa młodych ludzi, śpiewaków, bardzo szczególna i typowa dla Meksyku. To Mariachi. Ludzie ci przychodzą tutaj i śpiewają dla Matki Boskiej z Guadalupe".

Kultura dzisiejszych Indian

Jako że religijność Meksyku jest złączona ściśle z jego kulturą, uroczystości kościelne stają się wydarzeniami składającymi się na krajobraz kulturowy Meksyku. Przykładem na to jest tzw. fiesta, organizowana, np. z okazji odpustów parafialnych. Tańce odpustowe kończą się dopiero następnego dnia rano.
☙❤❧

8. Kult Maryi z Guadalupe w Meksyku

Pobożność Maryjna w Meksyku jest bardzo rozwinięta. Przejawia się ona nie tylko głębokim życiem religijnym opartym o Sakramenty Św., modlitwę, czy pokutę. Doskonale wyraża się przez obrazy, figury, rzeźby, które można zobaczyć w całym Meksyku. Pomimo iż kult religijny jest utrudniony z racji wielkiego zlaicyzowania państwa, dla wiernych najważniejsza jest Morenita z Tepeyac, Matka Boża z Guadalupe, i to Ją właśnie czczą Meksykanie, wierząc, i doznając Jej macierzyńskiej opieki. W całym Meksyku odbywają się również procesje z kopią Wizerunku Matki Bożej z Guadalupe.

Kult Maryi z Guadalupe w Meksyku

☙❤❧

9. Kalendarium

1474 — Indianin Quauhtlatoatzin urodził się w Cuautitlan.
1476 — Juan de Zumarraga urodził się w Hiszpanii.
1492 — Krzysztof Kolumb wylądował na amerykańskiej wyspie, nazywając ją San Salvador.
1514 — Postanowiono wznieść pierwsze sanktuarium Maryjne w Nowym Świecie w mieście Higuey.
1519 — Hernan Cortez wylądował w Meksyku.
1521 — Stolica Azteków upadła pod naporem Corteza.
1524 — Pierwszych 12 Franciszkanów przybywa do Mexico City.
1525 — Indianin Quauhtlatoatzin zostaje ochrzczony przez Franciszkanina. Otrzymuje chrześcijańskie imię Juan Diego.
1528 — Mnich Juan de Zumarraga przybywa do Nowego Świata.
1529 — Żona Juana Diego, Maria, zachorowała i zmarła.
1531 — Rok objawień Matki Bożej.
1533 — Powstaje pierwsze Sanktuarium.
1541 — Franciszkanin i jeden z pierwszych historyków Nowej Hiszpanii "Motolinia" pozostawia świadectwo, w którym utrzymuje, że 9 milionów Azteków przyjęło wiarę.
1548 — Umiera Juan Diego.
1555 — Nowy Biskup Meksyku Alonso Montufar formułuje oświadczenie, które pośrednio uznaje objawienia za prawdziwe.
1556 — Biskup Montufar podejmuje budowę nowego kościoła.
1560 — Dokument znany jako "Opowiadanie Valeriano" został spisany przez Indianina, Antonio Valeriano. Znany również jako "Nican Mopohua". (Między 1540 a 1580)
1564 — Obraz niesiony podczas pierwszej formalnej ekspedycji na Wyspy Filipińskie.
1567 — Nowy kościół z rozporządzenia Arcybiskupa Montufara został ukończony.
1570 — Arcybiskup Montufar wysyła do króla Hiszpanii Filipa II kopię obrazu Matki Bożej z Guadalupe namalowaną farbą olejną.
1571 — Admirał Doria walczy pod Lepanto mając na pokładzie statku wizerunek Matki Bożej z Guadalupe. Jej przypisuje zwycięstwo na siłami cesarza Ottomana.
1573 — "Proste opowiadanie" o wydarzeniach w Meksyku spisuje historyk Juan de Tovar 1573, który skopiował opowieść z ciągle wcześniejszego źródła, prawdopodobnie z zapisków Juana Gonzaleza, tłumacza Biskupa Zumarragi (odkryte w Archiwach Meksykańskiej narodowej Biblioteki).
1647 — Wizerunek zostaje osłonięty szkłem.
1648 — Ks. Miguel Sanchez publikuje w Meksyku książkę o Matce Bożej z Guadalupe w jęz. hiszpańskim zatytułowaną: "Obraz Dziewicy Maryi, Matki Bożej z Guadalupe", zaś w rok później: Luis Lasso de la Vega — w lokalnym dialekcie "Huey Tlanahuicoltica", czerpiąc także ze wcześniejszych źródeł w języku nahuatl.
1666 — Kościół podejmuje (od 18.02 do 22.03) badania. Po nich tradycja oddawania czci Matce Bożej z Guadalupe zostaje zatwierdzona.
1695 — Położono pierwszy kamień węgielny pod budowę sanktuarium. Ukończono i uroczyście poświęcono je w 1709 r.
1723 — Arcybiskup Lanziego y Eguilaz nakazuje nowe oficjalne badanie.
1737 — Matka Boża z Guadalupe zostaje wybrana na patronkę Meksyku.
1746 — Wszystkie regiony Nowej Hiszpanii przyjmują Ją za Patronkę, następnie stało się to z regionami od północnej Kalifornii do Salwadoru.
1746 — Rycerz Boturini Benaducci ułatwia uroczyste i oficjalne ukoronowanie obrazu.
1754 — Papież Benedykt XIV zgadza się, by Matka Boża z Guadalupe patronowała Nowej Hiszpanii; uznaje teksty Mszy św. i oficjum dla Jej święta: 12 grudnia.
1756 — Malarz Miguel Cabrera publikuje studium wizerunku w książce Cudowna Amerykanka.
1757 — Matka Boża z Guadalupe zostaje patronką mieszkańców Ciudad Ponce w Porto Rico.
1767 — zakonnicy z Towarzystwa Jezusowego zostają usunięci z terytoriów hiszpańskich i tak wizerunek trafia do różnych stron świata.
1895 — Uroczyste ukoronowanie wizerunku koronami papieskimi przy udziale wielkiej części Episkopatu obu Ameryk.
1910 — Papież Pius X ogłasza Matkę Bożą z Guadalupe patronką Ameryki.
1911 — Budowa kościoła w miejscu domu Juana Bernardino.
1921 — Eksploduje bomba umieszczona pod wizerunkiem, wywołując ogromne zniszczenia, lecz nie uszkadzając samego obrazu.
1924 — Odkrycie w Peru niezwykle cennego XVI-wiecznego źródła, dającego szczegóły o cudzie, przez antropologa M. Saville. Jest to ilustrowany kalendarz znany jako "Kodeks Saville'a" z wizerunkiem Matki Bożej w miejscu wskazującym na rok 1531.
1928 — Ukoronowanie wizerunku w Santa Fe, w Argentynie.
1929 — Pierwsze uwagi fotografa Alfonso Marcue opisujące szczegóły odbicia wyglądającego jak głowa mężczyzny w prawym oku Maryi.
1935 — Papież Pius XI obejmuje patronatem Matki Bożej także Filipiny.
1945-1946 — Papież Pius XII ogłasza Najświętszą Pannę z Guadalupe Królową Meksyku i Cesarzową Ameryk i stwierdza, że wizerunek został wykonany pędzlami nie z tego świata.
1951 — Obraz bada Carlos Salinas. On też zauważa w prawym oku wizerunek głowy mężczyzny.
1956 — Dr Torroela-Bueno, okulista, bada oczy wizerunku Maryi na tilmie.
1958 — Dr Rafael Torija-Lavoignet publikuje swe badania o zjawisku Purkyniego-Sansona jako uwidocznione na wizerunku z Gwadelupy.
1959 — (3 maja) przed cudownym obrazem Matki Bożej Guadalupe w Meksyku Polska została zawierzona specjalnym aktem oddania, którego dokonał prymas Meksyku kardynał Miranday Gomez. Była to prośba Biskupów polskich na czele ze Stefanem Kardynałem Wyszyńskim, ówczesnym Prymasem Polski.
1961 — Papież Jan XXIII wzywa Maryję z Gwadelupy jako Matkę i Nauczycielkę ludów Ameryk.
1962 — Dr Charles Wahlig ogłasza odkrycie 2 wizerunków odbitych w oczach Maryi, których zdjęcie powiększył 25-krotnie.
1966 — Papież Paweł VI przesyła Bazylice złotą różę.
1975 — Usunięcie szkła dla umożliwienia przebadania wizerunku przez okulistę dr Enrique Grave.
1976 — Poświęcenie nowej Bazyliki w odległości 4 mil od centrum Meksyku.
1979 — Dr Philip Callahan wykonuje 40 zdjęć włókien podczerwienią; w rezultacie stwierdza, że nie da się wyjaśnić powstania wizerunku jako dzieła rąk ludzkich.
1979 — Papież Jan Paweł II wzywa Maryję z Guadalupe jako Gwiazdę Ewangelizacji, klęka przed Jej wizerunkiem i prosi o matczyną pomoc w Ameryce.
1979 — Dr José Aste Tönsmann ogłasza odkrycie odbicia co najmniej 4 postaci ludzkich w obydwu oczach wizerunku. Używa przy tym sprzętu najbardziej nowoczesnego.
1988 — Liturgiczne obchody wspomnienia Matki Bożej z Gwadelupy 12 grudnia zostają podniesione do rangi święta w diecezjach USA.
1990 — Papież Jan Paweł II ogłasza Juana Diego Błogosławionym; odwiedza Bazylikę w Meksyku.
1992 — Papież Jan Paweł II poświęca w Bazylice św. Piotra kaplicę ku czci Matki Bożej z Guadalupe.
1999 — Papież Jan Paweł II, podczas swej trzeciej wizyty w Sanktuarium ogłosił datę 12 Grudnia Świętem Liturgicznym dla całego kontynentu amerykańskiego.
2002 — Papież Jan Paweł II ogłasza bł. Juana Diego Świętym.
2002 — (31 lipca) Jan Paweł II w czasie pielgrzymki do Meksyku, w Bazylice Guadalupe odprawia Mszę Św. kanonizacyjną św. Juana Diego.

☙❤❧

Meksyk: Guadalupe: widok z kamery przed bazyliką (on-line)

☙❤❧

Przypisy

¹ Patrz Łk 1,45.
² Por. Lumen Gentium, 31.
³ Dekret Apostolatu Świeckich rozdz.2, nr 6.
⁴ Por. Dokumenty 20.28.
⁵ Dekret Apostolatu Świeckich rozdz. 5, nr 23.
⁶ Papież Jan Paweł II, Ecclesia in America, 1999.
⁷ Adhortacja Ecclesia in America, 1999 N.11.
⁸ Tertio Millennio Adveniente, 1994 N.59.
⁹ L'Osservatore Romano, Miasto Watykan, 14 maj 1990, s.10.
¹⁰ Papież Jan Paweł II, Ecclesia in America, 1999.
¹¹ Redemptoris Mater, 1987.
¹² Ecclesia in America.
¹³ L'Osservatore Romano, Miasto Watykan, 25 Styczeń 1982 str. 11.
¹⁴ Papież Jan Paweł II, Redemptoris Mater, 1987.
¹⁵ Patrz J 2,5.
¹⁶ Anioł Pański, 11 luty 1996, Caracas Wenezuela - z L'Osservatore Romano.
¹⁷ Patrz Księga Przysłów 8,34.
¹⁸ Peter Rajna, "Kardynał Wyszyński, t. III.
¹⁹ Przegląd Katolicki, nr 5, 1992.
²⁰ Patrz Dzieje Apostolskie 5,29.

☙❤❧

Źródła internetowe

Opracowanie ukończyłem 23-01-2005 roku. Autor [mr]

☙❤❧

Lektura uzupełniająca

Konstanty Osiński - "Autoportret z Guadalupe"

Paul Badde - "Guadalupe. Objawienie, które zmieniło dzieje świata"

Zbigniew Treppa - "Meksykańska symfonia. Ikona z Guadalupe"

Prawa autorskie

• GŁÓWNA • MAPA • ☕☕☕ • e-KONTAKT • & • MEANDRY • SKARBIEC • OSOBLIWOŚCI • ZADUMA • SACRUM • SBM • WWW • DOWNLOAD • ☺☺☺ •
• REFLEKSJE • ZAMYŚLENIA • MODLITWA • SUPLEMENT • MEDYTACJE • TRYPTYK • DARY • STROFY • AFORYZMY • MYŚLI • RADOŚĆ • INSPIRACJE •
• PROCES IHS • KONTEMPLACJE • ADORACJA NS • ADORACJA KRZYŻA • ADORACJA GP • NMP • FASCYNUJĄCY • JAKBY W ZWIERCIADLE •
• GUADALUPE • NAJU • MARTA ROBIN • ZEITUN • NIEZNISZCZALNI • WOLNI OSTATECZNIE • ZNAKI CZASU •
• WARTO PRZECZYTAĆ, POSŁUCHAĆ, OBEJRZEĆ • FILMOTEKA I • FILMOTEKA II • VIDEOTEKA • AROMAT PRAWDY • FOTOKSIĄŻECZKA •
• TIMETE DEUM • SZKOŁA PIĘKNEJ MODLITWY • TAJEMNICA MSZY ŚWIĘTEJ • EUCHARYSTIA PRZEDSMAKIEM NIEBA • TAK NAM DOPOMÓŻ BÓG •
• SYNKRETOLOGIZMY • NIEPORADNIK INTELEKTUALNO-DUCHOWY • NIEUSTANNIK MODLITEWNO-MIŁOSNY • PROKLAMACJA LuxDei.pl • LITURGIA •

U nas, tj. na LuxDei.pl RODO nie ma zastosowania, a pliki cookies wykorzystywane są jedynie w celu tworzenia statystyk związanych z liczbą
odwiedzin niniejszej witryny. Odwiedzając nas akceptujesz ten fakt. Tutaj znajdziesz więcej informacji na temat cookies.

BT, Ap 7,12: «	Amen. Błogosławieństwo i chwała, i mądrość, i dziękczynienie, i cześć, i moc, i potęga Bogu naszemu na wieki wieków! Amen »


Jezus do Łucji: «	To prawda, moja córko, że wiele dusz zaczyna, lecz mało kto kończy i ci, którzy kończą, mają za cel otrzymanie przyrzeczonych łask. Ja jednak wolę tych, którzy odprawią pięć pierwszych sobót w celu wynagrodzenia Niepokalanemu Sercu twojej Matki Niebieskiej, niż tych, którzy odprawią piętnaście, bezdusznie i z obojętnością »

Prawdziwy Bóg, Pan tego, co bliskie i dalekie, Mistrz Nieba i Ziemi istnieje.

Obraz Naszej Pani dał jasną i zrozumiałą naukę o tym, jaki szacunek powinniśmy mieć do życia.

Maryja, Córka Ojca, Matka Syna i Oblubienica Ducha Świętego, jest także naszą Matką.

1531 — Rok objawień Matki Bożej.