Timete Deum

Żyjemy otoczeni cywilizacyjnym zgiełkiem i szumem informacyjnym. Zewsząd płyną do nas odgłosy hałaśliwego świata. Skumulowane dźwięki (np. męczącej muzyki), niekończący się medialny słowotok, rozbiegane myśli i poczucie permanentnego braku czasu coraz częściej wypełniają nasze wnętrze. Z trudem znajdujemy okazję do zatrzymania się w gonitwie dnia oraz miejsca, które jednoznacznie kojarzą się nam z oazą spokoju i bezpieczeństwa. Czy zatem bombardowani mnogością trosk i przygniatani skalą piętrzących się problemów codzienności jeszcze jesteśmy w stanie osiągnąć wewnętrzną ciszę?

LuxDei.pl

— Czy w ogóle wiemy o jaki rodzaj ciszy tu chodzi?
— Czy zdajemy sobie sprawę z jej znaczenia dla wewnętrznej równowagi człowieka?
[...]
Cisza wewnętrzna nie jest ciszą akustyczną rozumianą jako puste milczenie lub zwykłe przeciwieństwo hałasu. Jest zharmonizowanym poczuciem pokoju i spokoju wewnętrznego, który, powstając i zakorzeniając się we wrażliwej na bodźce otoczenia psychice człowieka, determinuje rozwój jego sfery duchowej i na odwrót — zdrowa chrześcijańska duchowość wspiera zrównoważoną psychikę, co w efekcie korzystnie wpływa na całe ludzkie ciało. Wszak człowiek kompletny to cud=ciało+umysł+dusza.
[...]
Niekiedy milczymy (na zewnątrz), jednak w swoim wnętrzu toczymy spór, zmagając się z wyimaginowanymi rozmówcami lub ze sobą. Natomiast wprowadzenie do duszy ładu i spokoju jest możliwe dzięki przyjęciu prostej zasady: "Nie gonię za tym, co wielkie, albo co przerasta moje siły" (Ps 131:1b). Zatem wprowadzać spokój to rozpoznawać, że moje kłopoty (choć realne) wcale nie muszą być czymś wielkim, czymś co mnie przerasta. Wprowadzać spokój to pozostawiać Bogu, co znajduje się poza moim zasięgiem i moimi możliwościami. Chwila ciszy (nawet bardzo krótka) jest jak świąteczny odpoczynek, święty postój, rozejm dla trosk i zmartwień, czas na przegrupowanie sił.
Niepokój myśli można porównać do sztormu, który rozszalał się na Morzu Galilejskim, podczas gdy uczniowie wraz z pogrążonym we śnie Jezusem przeprawiali się łodzią na drugi brzeg. Jakże często bywamy bezradni, a przez to również niespokojni. Dlaczego wówczas nie staramy się o wyciszenie złych emocji?
— Dlaczego?
— Dlatego, bo to trudne, czasami bardzo trudne (ale możliwe). Polega na znalezieniu Osoby, która pomoże nam przerwać samonakręcającą się spiralę naszych niemocy i/lub frustracji.
— Któż jest tą Osobą?
— Jezus Chrystus! Jak rozkazał morzu i wichrowi, by "nastała głęboka cisza" (por. BT, Mk 4:39), tak może wyciszyć nasze serca, wzburzone lękiem i zmartwieniami.
Pokochajmy ciszę, bo zachowując wewnętrzne milczenie, pokładamy nadzieję w Bogu. Wówczas cichną nasze wewnętrzne kłótnie i spory, a my, ciesząc się duchowym zrównoważeniem, lub jak kto woli, pogodą ducha, zaczynamy spontanicznie wielbić Boga. "Cisza jest uwielbieniem Ciebie, Boże" [ * ]. Kiedy ustają słowa i myśli, chwalimy Boga w milczącym zadziwieniu i zachwycie. "Ten, komu obce jest uczucie zdumienia i nabożnego zachwytu nie zna prawdziwej wartości życia" [ * ].
Umiłowanie ciszy — bezcenne.
— Dlaczego?
— Otóż dlatego, że w ciszy jesteśmy w stanie usłyszeć więcej.
Na Synaju Bóg mówił do Mojżesza i do Izraelitów, a Jego słowom towarzyszyły uderzenia piorunów, błyskawice, wzmagający się głos trąby. Po wiekach prorok Eliasz powrócił na tę samą Bożą górę. Tam przeżył doświadczenie swych przodków: huragan, trzęsienie ziemi, ogień. I gotów był słuchać, jak Bóg mówi do niego pośród gromów. Ale Pana nie było w tradycyjnych oznakach Jego mocy. Gdy ustał ten wielki hałas, Eliasz usłyszał "szmer łagodnego powiewu" (patrz BT, 1 Krl 19:12) i wtedy Bóg przemówił.
[...]

LuxDei.pl

To jest paradoks: milczenie Boga mówi. Kiedy słowo Boga staje się "szmerem łagodnego powiewu", przemienia nasze serca skuteczniej niż kiedykolwiek. Huragan z góry Synaj kruszył skały, ale milczące słowo Boga potrafi otwierać serca z kamienia: moje i twoje. Samego Eliasza nagła cisza przeraziła prawdopodobnie bardziej niż wichura i pioruny. Pełne mocy objawienia Boga były mu (w pewnym sensie) znane. Poruszyła go dogłębnie Boża cichość, gdyż bardzo się różniła od tego wszystkiego, czego Eliasz się spodziewał.
Cisza przygotowuje nas do nowego spotkania z Bogiem. W ciszy słowo Boga może dosięgać ukrytych zakątków naszych serc. W ciszy okazuje się ono "ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha" (BT, Hbr 4:12). Zachowując ciszę, przestajemy się ukrywać przed Bogiem, a wtedy światło Chrystusa może oświecać nas i uzdrawiać, przemieniając nawet to, czego się wstydzimy. A gdy znika to co wstydliwe, rodzi się i dochodzi do głosu (choć bez słów) to co chwalebne, piękne, dobre, kochane.
Powiedział Chrystus: "To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem" (BT, J 15:12). Potrzebujemy milczenia (ciszy wewnętrznej), żeby przyjąć te słowa i wprowadzić je w czyn. Kiedy jesteśmy niespokojni, poirytowani, mamy wiele argumentów i powodów, by nie przebaczać i nie miłować zbyt łatwo. Ale gdy utrzymujemy "ład i spokój w duszy", te powody znikają. Może niekiedy ciszy unikamy, wolimy jakikolwiek zgiełk, słowa bądź rozproszenia, dlatego że pokój wewnętrzny z wszech miar jest sprawą ryzykowną: on nas czyni niejako pustymi i biednymi, rozprasza gorycz i agresję, uzdalnia nas do stawania się darem dla innych, darem z nas samych składanym w imię miłości: najpierw Boga, potem samego siebie i wreszcie bliźniego.
— Dlaczego właśnie w takiej kolejności? Bo człowiek nie jest w stanie kochać siebie czy kogokolwiek innego, nie kochając Boga. Bo nie ma innej miłości niż ta, która pochodzi od Boga. Dopiero kochając siebie w Bogu żywym i prawdziwym, można kochać prawdziwie innych ludzi — czyli dzielić się z nimi Bożą miłością.
Ciche i ubogie, nasze serca zdobywane są przez Ducha Świętego, wypełniane bezwarunkową miłością. Drogą pokorną, lecz pewną i bezpieczną milczenie prowadzi do miłowania.
— Zatem cóż pozostaje?
— Szukajmy oaz spokoju. Tam będziemy odprężeni, wyciszeni i bezpieczni. Tam znajdziemy okazję do autorefleksji, do stanięcia w prawdzie, a prawda nas wyzwoli. W ciszy zapragniemy rozmowy z Bogiem (bez słów, bo okażą się zbędne). A tam, gdzie zaczyna się rozmowa, nawiązuje się relacja. Z czasem zwykła rozmowa staje się piękną modlitwą, a relacja okazuje się więzią, więzią w komunii osób.

"Nie wyjawiaj innym bez konieczności najgłębszych sekretów twego życia wewnętrznego. Jeśli mówisz zbyt łatwo o twych sprawach, jest to oznaką, że nie wniknęły one dogłębnie w twego ducha.
Wstydzimy się okazywać nasze radości i nasze najgłębsze bóle. Z miłości do Boga winieneś cierpieć trochę w cichości, nie chcąc, by wszyscy o tym wiedzieli.
Kto zbyt dużo mówi, posiada niewielkie bogactwo wewnętrzne. Wargi głupich opowiadają głupotę, słowa zaś mądrych odważone będą na wadze (por. Syr 21,25). Jakże wielką szkodę i niebezpieczeństwo niesie często ze sobą gadatliwość! Niejednokrotnie będziesz żałował tego, żeś zbyt wiele mówił.
Będziesz roztropny, jeśli potrafisz zamilczeć jakąś część prawdy, której wyjawienie wydaje ci się niewłaściwe, a której przemilczenie nie zniekształca pozostałej części prawdy, którą wyrażasz.
Sprawy, które nosisz w sercu, rozważ dobrze zanim przejdą ci przez usta. Być może lepszym będzie pogrzebać w milczeniu te rzeczy, które chciałbyś powiedzieć. Jeśli jednak w twoim sercu goszczą uczucia dobroci, nie powinieneś się zbytnio niepokoić o język, gdyż «z obfitości serca usta mówią» (Mt 12,34; Łk 5,45).
Nie mów pod wpływem pasji, wyrzekłbyś wówczas słowa, których musiałbyś żałować. «Lepiej się potknąć na gruncie pod nogami, niż, na wybryku języka» (Syr 20,18). «Nigdy nie powtarzaj zasłyszanego słowa, a nic na tym nie stracisz. Posłyszałeś słowo? Niech zapadnie w ciebie jak w grób. Nie obawiaj się, nie rozsadzi ciebie» (Syr 19,7.10). «Kto zdradza tajemnice, traci zaufanie i nie znajdzie sobie przyjaciela» (Syr 27,16).
Nie mów o twoim bliźnim, ani o tym co jego dotyczy, chyba że tylko dobrze. Jeśli inni mówią o nim źle, niech ten dźwięk tylko odbije się o twoje uszy.
«Wiedzę posiadł, kto w słowach oszczędny; kto spokojnego ducha, jest roztropny» (Prz 17,27). Kto jest bardzo zajęty, mówi mało. Kto rzeczywiście czyni, milczy.
Jeśli będziesz szczerze roztropny, osiągniesz szczyt mądrości.
Nie mów zbyt dużo w czasie konwersacji, nie dając innym czasu ani możliwości interwencji, zgodnie z ich pragnieniem. Umiejętność słuchania jest wielką sztuką. «Bądź skory do słuchania, a odpowiadaj po namyśle» (Syr 5,11). Milczenie jest często cenniejsze niż słowa.
Bardzo skutecznym środkiem umożliwiającym dojście do zgody w czasie sporu jest postawić się w sytuacji przeciwnika. Lepiej zrozumiesz w nim to, czego sam doświadczyłeś" [ 7|◀ ].

"«W gadulstwie nie uniknie się grzechu» (Prz 10,19). W ileż to nieszczęść popada się przez nadmierne gadulstwo! Mów jednak wówczas, gdy twoje słowo warte jest więcej niż milczenie.
Pośród rozmów i nierozważnych osądów trzymaj na uwięzi swój język, abyś uniknął winy (por. Prz l l,12nn; 17,28). «Jest czas milczenia i czas mówienia« (Koh 3,7).
Ukochaj milczenie, jeśli pragniesz stać się człowiekiem modlitwy. W rozgardiaszu świata nie znajdziesz Boga. Jeśli zbyt wiele będziesz rozmawiał z ludźmi, mało mówił będziesz z Bogiem (por. Oz 2,16). Jeśli dużo rozmawiał będziesz z Bogiem, nie będziesz odczuwał potrzeby rozmowy z ludźmi.
Kochaj milczenie i skupienie, jeśli chcesz, by cię nawiedził Duch Święty. Staraj się zasmakować w rozmowie z Bogiem. W milczeniu serca, gdy wewnątrz będziesz czuwał przez kontemplację, na zewnątrz będziesz się wydawał nieczuły na to wszystko, co dotyczy uciążliwości rzeczy zewnętrznych.
Zamilknij wraz ze stworzeniem, aby słuchać Boga. Nie ma słuchania bez milczenia. Milczenie zewnętrzne jest warunkiem wewnętrznego. Oby twoje słowo mogło stać się wyrazem twego wewnętrznego bogactwa.
Kochaj wszystkie godziny, ale w szczególny sposób kochaj godzinę milczenia; w niej bowiem możesz łatwiej rozmawiać z Bogiem.
Bóg najbardziej wsłuchuje się w miłość milczącą. Odczuwaj głód milczenia, aby słuchać Boga i wnikać coraz głębiej w Jego nieskończoną istotę.
Usiądź na brzegiem potoku. Dla ciebie będzie śpiewał słowik. Usiądź na brzegu milczenia, a Bóg będzie do ciebie mówił. Bóg Ojciec wyrzekł jedno jedyne słowo, to znaczy — Syna, i w wiecznym milczeniu nadal je wypowiada; także twoja dusza powinna słuchać w milczeniu.
Kochaj milczenie, gdyż właśnie w nim znajdziesz prawdę. Mało zasługuje na wiarę ten, kto dużo mówi. Milczenie czyni bogatszym życie tego, kto wie jak wypełnić je słowami.
Bądź skupiony, zważaj na twój postęp i nie pozwól rozpraszać się rzeczom zewnętrznym. Milczenie jest doskonałą fortecą dla tego, kto pragnie bronić pokoju ducha. Milczenie jest wielkim przyjacielem dla tego, kto nie ufa sobie i pokłada swoją nadzieję w Bogu. Świat próbuje cię rozproszyć, zabić wokół ciebie milczenie, abyś nie miał czasu na refleksję i na zrobienie dogłębnego obrachunku z samym sobą. Szczęśliwy jesteś, jeśli Pan pozwoli ci usiąść, jak Marii, obok swoich stóp i w milczeniu słuchać swego słowa (por. Łk 10,39).
Milczenie ma również charakter ekspresywny. Jest piękniejsze od każdego śpiewu. Wstające lub zachodzące słońce nie rodzi piękniejszej harmonii nad milczenie.
Niech miejsce twej pracy pełne będzie milczenia, a przede wszystkim obecności Boga. Również w czasie działania staraj się zachować w głębi twej duszy prawie pustelnicze milczenie. Bądź chętny do słuchania, nieskory do mówienia (Jk 1,19).
Milczenie jest najpiękniejszym uwielbieniem, gdyż jest takim, jakie wyśpiewuje się w łonie Trójcy Św. Milczenie jest przedpokojem modlitwy, jest nieodzowne dla słuchania słowa Bożego i dla adoracji" [ 7|◀ ].

"Rozkoszuj się samotnością, abyś mógł zbliżyć się do Pana bez pośrednictwa stworzeń. Uczyń z twego serca świątynię Boga. Unikaj hałasu niepokojów, aby usunąć się w samotny spokój twego umysłu.
Samotność jest wielką pomocą dla duszy, aby mogła wznieść się do myśli niebieskich. Jest najlepszą dyspozycją do jedności z Bogiem. Niech będzie dla ciebie twoją radością, byś ciągle jej pragnął. Uciekaj przed ludzkim zgiełkiem. Bóg sam ci wystarczy. Jakież może być lepsze towarzystwo nad Boga?
Nie wiesz jednak nigdy, kiedy jesteś z Bogiem (por. J 14,23). Ten słodki gość duszy posiada taką naturę, że pragnie mówić do twej duszy z dala od zgiełku świata.
Głos Boży jest cichy, słychać go jedynie w milczeniu i skupieniu. Bóg pragnąłby mówić do twej duszy, ale niestety przeszkadza mu w tym otaczający cię hałas. Bóg nie jest w wichurze (por. 1 Kol 19,11).
Na co ci się przyda samotność ciała, jeśli nie będziesz jej miał w duszy? Także pośród rozproszeń życia staraj się żyć skupiony w swym duchu. Jeśli oderwiesz się od wszystkich przywiązań ziemskich, nawet na publicznym placu znajdziesz milczenie; w przeciwnym przypadku, nie znajdziesz go nawet na pustyni.
Twoja więź z Bogiem niech wypełnia twoją samotność, aby nie była ona bezczynna, ale byś był zajęty Panem. Więcej się w niej nauczysz niż w czasie długich rozmów.
Jeśli twoja samotność nie jest wypełniona Bogiem, może stać się źródłem przykrych doświadczeń.
Nie obciążaj się zbytnio wieloma zajęciami, aby nie pozostało ci zbyt mało czasu na skupienie się w Bogu. Znajdź w sobie sekretne miejsce, gdzie rozmowa z Panem w wewnętrznym milczeniu wzniesie twego ducha do kontemplacji rzeczy niebieskich.
Naucz się współżyć z sobą. a nigdy nie będziesz samotnym. Kto wiele rozmawia z sobą, nie odczuwa potrzeby mówienia z innymi. Jesteś tym, czym jesteś, kiedy nie jesteś z samym sobą.
Czy nie dlatego uciekasz od samotności, że nie czujesz się dobrze w towarzystwie samego siebie?
Milczenie, intensywna i wytrwała modlitwa, szczególna więź z Bogiem w zażyłej intymności, oto, co ukazuje się w ciągu trzydziestu lat życia Jezusa.
Jakże słodkie jest milczenie, gdy milkną ludzie, a przemawia Bóg! Jakże słodka jest samotność w towarzystwie Boga. Jest cenniejsza dla duszy niż wszystkie towarzystwa świata! Jeśli rzeczywiście pokochasz Boga, samotność stanie się dla ciebie cenna. Dwa kochające się serca ponad wszystko przedkładają samotność" [ 7|◀ ].

LuxDei

• Pierwszym krokiem w życiu duchowym chrześcijanina jest modlitwa. Z jednej strony stanowi ona sposób pogłębiania osobistej zażyłości z Bogiem, z drugiej zaś prowadzi do otwarcia człowieka na plan, jaki Bóg ma wobec niego. Nieprzypadkowo Jezus uczy swoich uczniów w modlitwie «Ojcze nasz» słów: niech Twoja wola spełnia się na ziemi, tak jak i w niebie (por. BT, Mt 6:10). Bez osobistej zgody na wolę Bożą cały sens modlitwy, jak i innych praktyk religijnych, zostaje wypaczony. Otwarcie się na pełnienie woli Bożej jest podstawowym warunkiem życia chrześcijańskiego, bez którego trudno w ogóle mówić o miłości do Pana Boga. Gdzie zaś nie ma miłości, wszelkie praktyki religijne tracą znaczenie, zgodnie ze słowami świętego Pawła: I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał (patrz BT, 1Kor 13:3). A zatem miłość jest pierwsza, modlitwa zaś powinna ją w nas kształtować, tak w relacji do Boga, jak i do drugiego człowieka.
• Drugi filar życia duchowego stanowi post. Powinniśmy rozumieć tę praktykę jako wyraz całościowej postawy ascetycznej. Asceza zwykle kojarzy się w sposób negatywny — jako radykalne umartwienie i rezygnacja z zaspokajania naszych potrzeb. Jednak w ascezie ważniejszy jest aspekt pozytywny. Słowo «wyrzeczenie» należałoby rozumieć przede wszystkim jako wypowiedzenie tego, co jest najbliższe naszemu powołaniu i naszej duchowej tożsamości. Nie sposób dobrze wypowiedzieć siebie bez umartwienia pożądliwości, miłości własnej czy też chorych ambicji. W takim znaczeniu post i asceza byłyby zaangażowaniem zmierzającym do okiełznania tego, co zakłóca i/lub deformuje naszą duchową tożsamość. Takie rozumienie postu wymaga jednak dogłębnej znajomości samego siebie, nierzadko uzyskanej w oparciu o pomoc kierownika duchowego czy też stałego spowiednika. Bez głębokiej samoświadomości wiele z naszych wysiłków ascetycznych może być chybionych. Cóż z tego, że ktoś zachowywałby post od pewnych pokarmów, gdyby jednocześnie akceptował własne uzależnienie od czegoś innego? Często zdarza się wielu pobożnym osobom (zwłaszcza na początku ich duchowej drogi), że w swoich ascetycznych zapędach przecedzają komara, a połykają wielbłąda (por. BT, Mt 23:23).
• I tu dochodzimy do trzeciego filaru życia duchowego — jałmużny. Tylko w wąskim znaczeniu stanowi ona datek przekazany osobie potrzebującej. W szerokim sensie chodzi o całościową postawę czynnej miłości chrześcijanina wobec innych ludzi. Wiąże się to bardzo ściśle z odkryciem własnych talentów i służeniem nimi osobom potrzebującym. Takie rozumienie jałmużny najpełniej ukazał Jezus: sam przecież tylko w niewielkim stopniu mógł materialnie pomagać innym (ponieważ był biedny). Fundamentem jego aktywności była modlitwa, dzięki której rozeznawał jak i komu pomagać. Również podejmowane przez Niego posty i umartwienia miały ścisły związek z Jego misją. Ważniejsze było dla Niego spożywanie posiłków z grzesznikami (za co zresztą był krytykowany), niż posty z tymi, którzy we własnych oczach uchodzili za pobożnych i sprawiedliwych. Całe życie Jezusa zmierzało do największej jałmużny, jaką była całkowita ofiara z samego siebie na krzyżu. Jako człowiek musiał stopniowo dorastać do tego kulminacyjnego momentu. Jednym z ważniejszych etapów w tym procesie był czterdziestodniowy post na pustyni (patrz BT, Mt 4:1-11).

Jakość modlitwy i postu oraz umiejętność służenia jałmużną to fundament życia duchowego każdego Chrześcijanina. Oby z pomocą Ducha Świętego udawało się nam w doczesności nieustannie kroczyć ku czynnej miłości względem Boga i ludzi.

"Jałmużna stanowi istotny element prawdziwej pobożności biblijnej (por. Tb 4,7-11; Syr 4,1). Jest królową cnót.
Staraj się przede wszystkim o sprawiedliwość, aby nie dawać jałmużny z pieniędzy innych.
Przychodź z pomocą ubogiemu nie dlatego, że go znasz, ale dlatego, że jest człowiekiem. Kiedy dajesz jałmużnę, nie rozliczaj proszącego z tego, jak się prowadzi. Przychodzisz z pomocą biedzie i nieszczęściu i wychodzisz naprzeciw potrzebie (por. Mt 5,45; Jb 31,32).
Inna to rzecz być sędzią, a inna dawać jałmużnę. Jeśli będziesz analizował życie potrzebującego, nie będziesz miał litości dla nikogo.
Wspomagaj z prostotą ducha tego, kto znalazł się w niedostatku, nie patrząc na przyczyny jego nędzy. Bierz pod uwagę realną sytuację. Ten kto otrzymuje, zda rachunek przed Bogiem z tego co otrzymał i z motywu, dla jakiego otrzymał.
Gdy twa ręka wyciąga się, by złożyć dar, nie zamykaj twego serca na miłość. Kiedy dajesz jałmużnę, niech twoje oko nie będzie skąpe (por. Tb 4,16) ani niech nie okazuje swego niezadowolenia, pamiętając, że jest ktoś, kto ci to wynagrodzi (por. 2Kor 9,6-15; Ps 112,9).
Jałmużna nie będzie objawem chrześcijańskiej miłości, jeżeli nie jest darem samego siebie, który sprawia, że uczestniczysz w sytuacji ubogiego (por. Rz 12,15).
Nie dawaj jałmużny, trąbiąc przed sobą, jak to czynią obłudnicy, aby mieć chwałę u ludzi. Zaprawdę mówię ci: już otrzymali swoją nagrodę. Kiedy ty natomiast dajesz jałmużnę, niech ona będzie bez rozgłosu, a Ojciec, który widzi w ukryciu, odda tobie (por. Mt 6,2-40).
Dawaj potrzebującemu z wielką hojnością, abyś i ty otrzymał od Boga wielkie miłosierdzie i łaskawość. Ilekroć skruszony z powodu popełnionego zła udzielasz jałmużny, płacisz karę za swoje grzechy. Jałmużna jest lepsza od modlitwy i postu (por. Dn 4,24). Lepszą jest rzeczą dawać jałmużnę niż gromadzić skarby ze złota. Jałmużna uwalnia od śmierci i oczyszcza z grzechu. Ci, którzy dają jałmużnę i pełnią czyny sprawiedliwe, nasycą się życiem (por. Tb 12,8-9). Jałmużna bronić będzie twej sprawy, chroniąc cię przed straszliwym sądem. Nikt nie potrafi sprzeciwić się temu, kto z nią wchodzi do nieba (por. Dz 10,4).
Pozyskuj sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy wszystko się skończy, przyjęto cię do wiecznych przybytków (por. Łk 16,9).
Jeśli nawet jałmużna jest źródłem niebieskiej zapłaty (por. Mt 6,2nn; Łk 12,2.21.23), niech nie będzie wynikiem wyratowania, ale niech płynie przede wszystkim z przekonania, że gdy dajesz biednemu, Jezus traktuje to tak, jakbyś dał Jemu samemu (por. Mt 25,31-46)" [ 7|◀ ].

"Jeśli jesteś bogatym, pamiętaj, że nie masz bliższych przyjaciół niż ręce ubogiego. Prawdziwym bogactwem nie jest to, co posiadasz, ale to, co dajesz. Twoje dobra należą do Pana, On ci je dał, abyś dzielił się nimi z biednymi.
Traktuj jako wielki zysk to, co rozdajesz dla ulżenia cierpieniom drugiego. Dawaj z radością wiedząc, że więcej otrzymałeś, niż dajesz. Pan kocha tych, którzy dają z radością (por. 2Kor 9,7).
Rolnik, rzucając ziarno w ziemię, nie uważa tego za stratę, ale za zysk. Gdy dajesz ubogiemu, twój datek jest zasiewem bogatszego owocu, gdyż to, co ofiarujesz ubogiemu, Chrystus otrzymuje przez jego ręce. O wiele większy otrzymujesz dar, niż ofiarowałeś.
Jak ziarno wrzucone w ziemię przynosi owoc siewcy, tak chleb dany głodnemu niesie z sobą liczne dobrodziejstwa. «Nie odwracaj twarzy od żadnego żebraka, a nie odwróci się od ciebie Boże oblicze» (Tb 4,7).
Rozdawaj, a będziesz zbierał. Daje sobie ten, kto daje biednemu. Twoje przemijające bogactwa złożone w ręce ubogich stają się nieprzemijającymi skarbami. Posiądziesz to, co dałeś.
Nie wyświadczaj dobrodziejstwa biednemu w tym celu, by zyskać pochwałę u ludzi. Ludzie nie przyniosą ci żadnego pożytku, tylko Bóg da ci wieczną nagrodę.
To co dajesz ubogiemu, zachowujesz na życie wieczne. Pozbawiając się swego skarbu, zgromadzisz sobie skarb (por. Syr 29,12). «Kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych, a będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych» (Łk 14,13-14). Pewnym spichlerzem, gdzie należy gromadzić twoje dobra, jest żołądek ubogiego.
W biednym masz cenny skarb, okazję zbawienia. Kiedyś Jezus powie do ciebie: «Pójdź błogosławiony u Ojca mego, weź w posiadanie królestwo, przygotowane dla ciebie od założenia świata. Bo byłem głodny, a dałeś mi jeść; byłem spragniony, a dałeś mi pić; byłem nagi, a przyodziałeś mnie» (Mt 25,34-36).
Jezus jest głodny i spragniony w ubogim. To, co otrzymuje na ziemi, odda w niebie (por. Mt 25,42; Łk 14,14). «Pożycza Panu, kto lituje się nad biednym, za dobrodziejstwo On mu wynagrodzi» (Prz 19,17).
Wspomagając ubogiego, nie stracisz swych bogactw, ale umieścisz je pośród skarbów niebieskich. Posługa oddana ubogiemu jest bardziej zaszczytna niż królestwo.
Pieniądz nie jest przeszkodą w osiągnięciu zbawienia, ale jest cenną pomocą, gdy używa się go na korzyść potrzebującego (por. Dn 4,24). Jeśli będziesz kochał ubogich za życia, nie będziesz bał się śmierci.
Bogactwo jest przemijające, przechodzi z jednego właściciela na drugiego. Powierz twe bogactwa opiece biednych, jeśli pragniesz, by były dobrze strzeżone i pomnożone. Kiedy zakończysz życie, przyjmą cię oni w niebieskich przybytkach (por. Łk 16,9)" [ 7|◀ ].

"Jeśli pragniesz być osobą uduchowioną, myśl pokornie o sobie i nie sądź, że inni cię osądzają. Życie duchowe polega na poznaniu wielkości Boga i swej nicości; na miłości Boga i pogardzie dla siebie; na wyrzeczeniu się własnej woli i oddaniu jej pod wolę Bożą.
Tylu ludzi uczestniczy w praktykach duchownych, ale niewielu staje się osobami uduchowionymi, ponieważ ich uczestnictwo jest bierne i roztrzepane.
Gdybyś z większym zaangażowaniem uczestniczył nawet w mniejszej ilości praktyk duchowych, o ileż bardziej wprowadzałbyś w czyn swoje uświęcenie. Wielu recytuje tyle modlitw, ale mało jest dusz modlitwy.
Poprzez medytację i modlitwę pogłębiaj znaczenie twych praktyk pobożności, aby cię nic doprowadziły do obrzydzenia. Jeśli sól twego życia duchowego stanie się bez smaku, czym je posolisz?
Prawdziwa pobożność to nic innego, jak miłość Boga, która sprawia, iż czynisz dobro ze starannością, wytrwałością, ochotą. Pozwala ci ona na pełnienie z zapaleni i biegłością dzieł właściwych dla miłości bliźniego. Pobożność jest darem Bożym. Jeśli Bóg zechce, to w krótkim czasie da ci zrozumieć te rzeczy, których nic byłeś w stanie pojąć całą twą umysłowością przez wiele lat.
Gdy Bóg mówi do duszy, w jednym momencie ją poucza, przemienia, wyczula, napełnia radością, oświeca przenikając ją ciepłym światłem, które ukazuje dobro i pobudza do jego osiągnięcia.
Słowo Boże jest duchem i życiem (por. J 6,63). Jest tak mocno utrwalone w duszy, że jest prawie niemożliwym, by je zapomnieć. Słowo złego ducha natomiast rodzi niesmak, niepokój i lęk.
Nie licz zbyt mocno na pobożność uczuciową. To, czego doświadcza się zmysłami, stoi daleko od wiary, która przewyższa wszelkie zmysły. Aby Duch Święty zstąpił na Apostołów, koniecznym było, by Jezus odszedł od nich (por. J 16,7).
Jeśli pragniesz wejść do prawdziwej radości ducha, wyrzeknij się przyjemności, jakie dają rzeczy zewnętrzne i widzialne. Jeśli przyzwyczaisz się do smakowania pobożnością uczuciową, nie będziesz mógł przejść do prawdziwego smaku duchowego, którego doświadcza się w prostocie ducha, przez skupienie wewnętrzne.
Nie powinieneś należeć do tych, którzy pokładają nadzieję w określonych sposobach modlitwy bardziej niż w modlitwie jako takiej. Być może, że czcisz Boga ustami, podczas gdy twoje serce jest daleko od Niego (por. Mt 15,8-9)" [ 7|◀ ].

"Rozeznanie jest poszukiwaniem tego, czego Bóg oczekuje od twego życia. Podejmowanie decyzji pod kierunkiem Ducha Świętego jest wielką sztuką (por. Rz 12,1-3). Rozeznanie, o którym ci mówię, jest darem odróżniania duchów, które niepokoją twą duszę (por. 1 Kor 12,10).
Możesz poznać wolę Bożą, jak to miało miejsce w nawróceniu św. Pawia (por. Dz 9,35) czy św. Mateusza (por. Łk 5,27), ale zwykłe życie jest inne, związane jest z twym postępem w wierze i w zjednoczeniu z Bogiem, który ci pomoże w odróżnieniu poruszeń dobrych, pochodzących od Pana i z prawego sumienia, od poruszeń złych, pochodzących od szatana i zepsutej natury.
Poruszenia i myśli, które pochodzą od złego ducha, chwilowo rodzą pokój, później jednak pozostawiają pustkę i rozczarowanie. Natomiast poruszenia i myśli pochodzące od ducha dobrego dają ci pociechę nie Tylko wtedy, gdy trwasz w nich, ale także później, pozostawiają satysfakcją i pełnię łask duchowych.
Kiedy postępujesz z dobra w to, co lepsze, dobry anioł będzie dotykał twej duszy w sposób delikatny i łagodny, jak kropla wody, która wsiąka w gąbkę, Duch zły natomiast dotykał będzie twej duszy gwałtownie i przez niepokój, jak kropla wody spadająca na kamień. Gdy natomiast będziesz postępował coraz gorzej, duch zły będzie cię traktował łagodnie, podczas gdy duch dobry zrodzi w tobie niepokój i wyrzuty sumienia.
Im bardziej będziesz wiemy w podążaniu za pobudkami ducha dobrego, tym bardziej stawał się będziesz delikatny i czuły na rozpoznanie go. Duch dobry oświeca, daje pokój (por. Rz 8,6), światło, pogłębia wiarę, nadzieję i miłość, pociąga do rzeczy niebieskich, daje wewnętrzną radość.
Tylko Bóg, kierując się jedynie swą wolą, może wejść do twej duszy jako Pan i napełnić ją pokojem i szczęściem, gdyż Tylko Stwórca ma prawo wchodzić do niej, pobudzając ją wewnętrznie do miłości swego Boskiego majestatu (por. J 6,44).
Duch zły natomiast wnosi z sobą do duszy niepokój, zamieszanie, zamęt, nieufność, pychę, zarozumiałość, zamiłowanie do rzeczy niskich i ziemskich, alienację od Jezusa i od rzeczy duchowych. Jak przy poruszeniu przez dobrego ducha doświadczasz wewnętrznej radości i pociechy, tak pod wpływem złego ducha przeżywał będziesz smutek i przygnębienie. W tym ostatnim stanie ducha staraj się być wytrwałym i stałym w dobrych postanowieniach, nic dokonując żadnych zmian, gdyż kierowany przez złego ducha możesz wejść jedynie na złą drogę.
Pożytecznym będzie natomiast dla ciebie zwiększyć ilość modlitw, medytacji i stosować, jeśli to będzie potrzebne, umartwienie. Staraj się trwać w cierpliwości, rozważając jak jesteś nędzny bez Bożej pomocy. Równocześnie rozważ pilnie przyczyny, dlaczego jesteś przygnębiony, a jeśli wynikają z twego powodu, staraj się je usunąć. Pożytecznym też będzie otworzyć swe serce przed dobrym spowiednikiem, lub osobą doświadczoną w rozpoznawaniu dróg duchowych.
Studium pociechy i zniechęcenia jest wspaniałe i delikatne, zakłada pewną dojrzałość wyćwiczoną w rozeznaniu dobra od zła (por. Hbr 5,14). W każdej sytuacji życiowej, także w najsmutniejszych chwilach, staraj się intensywnie reagować na pociechy oraz zatroszcz się o to, aby w głębi duszy towarzyszyła ci zawsze pociecha duchowa (por. Dz 5,41). Jest to istotny element, który powinien przenikać całe twoje życie.
Otwórz się, jeśli to możliwe, na ten dar Boży, o który Jezus prosił Ojca dla swych uczniów przed odejściem z tego świata (por. J 17,13); dostrzeż w nim opatrznościowe narzędzie najpierw dla objawienia, a następnie potwierdzenia woli Bożej.
Pociecha dozwolona i łagodna jest językiem Boga względem ciebie. Nie czyń niczego, dopóki nie będziesz miał jej szczególnej aprobaty. Także w doświadczeniach możesz wołać za św. Pawiem: «Pełen jestem pociechy, opływam w radość mimo wielkich naszych ucisków» (2 Kor 7,4)" [ 7|◀ ].

Bracie mój, każde dziecko ufa matce swojej; Ja także zaufałem mojej.
Jej powierzałem potrzeby swoje doczesne.
Ja żywię ptaki niebiańskie i lilie polne w blask przyodziewam, ale chciałem odczuwać potrzebę tej samej materialnej pomocy co wszystkie inne dzieci ziemskie. Powierzałem się Matce swojej: Ona Mnie żywiła, odziewała, miała staranie o Mnie. Życie moje było w niebezpieczeństwie. Nie trwożyłem się: moja Matka przeniosła Mnie do obcego kraju, gdy spałem spokojnie na Jej ręku [ * ].

Powierzałem się Matce swojej, gdy chodziło o spełnienie mego posłannictwa.
Zaraz po wcieleniu chciałem uświęcić Św. Jana, przesłańca mego, chciałem się objawić Żydom i poganom, starcowi Symeonowi i prorokini Annie: zdałem to na Matkę swoją.
Jako nowy Adam chciałem dla odkupienia grzechu pierworodnego połączyć się z Matką moją jako nową Ewą we współdziałaniu zjednoczonej woli, modlitwy i ofiary. Ona to zrozumiała doskonale i zgodziła się wspaniałomyślnie [ * ].

Zwierzałem Jej się z utrapień jakimi napełniało Mnie to posłannictwo.
Dusza moja była smutna bezbrzeżnie. Smutna na widok czci czysto materialnej, często obłudnej, oddawanej Ojcu memu; smutna z powodu ciemnoty tłumów, oporu i złej woli moich nieprzyjaciół, myśli przyziemnych i niestałości przyjaciół, smutna szczególniej z powodu upadku niezliczonych a tak drogich Mi dusz, dla których na próżno miałem krew przelewać. Byłem smutny, smutny aż do śmierci, do tego stopnia, że prosiłem Ojca o oddalenie ode Mnie tego kielicha.
A jednak miałem pociechę ogromną: Matkę moją. Ona mnie rozumiała; Ona umiała wielbić w duchu i w prawdzie; Ona współczuła w strapieniach i niepokojach moich; Ona Mnie tym więcej kochała, z im większą nienawiścią napadali na Mnie faryzeusze lub im gorszy uczniowie moi sprawiali Mi zawód; Ona czuwała i modliła się ze Mną przez cały czas mego życia ukrytego i publicznego mego posłannictwa; Ona była u stóp mego krzyża, wierząc niewzruszenie wtedy, kiedy wszyscy inni zachwiani byli w swej wierze; w niej moje dzieło Odkupienia udało się w zupełności; Ona była największym moim triumfem [ * ].

Za moim przykładem powierzaj się Matce mojej.
Miej ufność: Ona jest wszechmocna. Czyż nie uczyniłem z Niej szafarki łask wszelkich?
Czyż Ona nie może dać wszystkiego, co chce, komu chce i kiedy chce?
Miej ufność: Ona jest cała dobrocią. Uczyniwszy Ją wszechmocną, czyż mogłem nie uczynić Jej miłościwą?
Miej ufność: jestem Jej dzieckiem; czegoż bym mógł Matce swojej odmówić?
Miej ufność: jesteś bowiem Jej dzieckiem; czyż matka kiedykolwiek odmawia swemu dziecku, co mu dać może?
Miej ufność: oddając Jej się całkowicie; czyż Ona mogłaby być mniej wspaniałomyślna od ciebie?
Miej ufność: dając tobie, Ona daje Mnie, albowiem wie, że Ja żyję w tobie i że wszystko, co się dla najmniejszego z braci moich czyni, dla Mnie się czyni. Wzywając Ją, dajesz radość zajmowania się Mną jeszcze, żywienia Mnie, noszenia, bronienia od niebezpieczeństw, wychowywania Mnie.
Miej ufność: Ona więcej pragnie dawać niż ty dostawać, gdyż więcej ciebie kocha i Mnie w tobie niż ty sam kochać siebie potrafisz.
Miej ufność: albowiem smuciłbyś Ją wahaniem; wahanie byłoby wątpieniem o Jej miłości dla ciebie i dla Mnie [ * ].

Dlaczego jednak ufność twoja nie zawsze jest niewzruszona?
Mówisz, że jesteś niegodny, aby cię Matka twoja wysłuchiwała z powodu niedbalstwa twego w Jej służbie?
Niedbalstwo twoje jest wielkie, ale nie dorówna ono nigdy ogromowi miłości Matki twojej.
Powinieneś mieć ufność nie dlatego że ty jesteś dobry, ale dlatego że Ona jest dobra.
Czyż Ona przestaje być dobra, kiedy ty zły jesteś? [ * ].

Wahasz się, gdyż nie wiesz, czy prośba twoja zgodna jest z zamiarami Boga względem ciebie.
Słuchaj, nauczę cię modlitwy, która zawsze zgodna będzie z intencjami Jego i której zawsze używać możesz z niewzruszoną ufnością.
Zrozum przeto naprzód, że:

1. Matka twoja ma intencje miłościwe względem każdej z twoich potrzeb.
2. Intencje Jej zawsze są zgodne z wolą Bożą i zawsze wykonalne.
3. One są zawsze więcej warte od twoich własnych celów, bo Maryja lepiej od ciebie wie, czego ci potrzeba i większe ma dla ciebie widoki niż ty sam.

Skoro więc będziesz miał jakie pragnienie, proś Matkę twoją, ażeby wykonała swoje intencje względem tego pragnienia; i bądź pewny niezachwianie, że otrzymasz to, czego pragniesz albo coś lepszego jeszcze; i że otrzymasz nie w mierze swego nędznego pojęcia, lecz w mierze Jej ogromnej miłości [ * ].