Skąd we mnie potrzeba afirmacji Boga?

"Wiara nie jest rezygnacją rozumu wobec granic naszego poznania; nie jest wycofaniem się w irracjonalizm w obliczu niebezpieczeństw czysto instrumentalnego rozumu. Wiara nie jest wyrazem zmęczenia i ucieczki, lecz jest odwagą do bycia i wyjściem w ogrom i rozległość tego, co rzeczywiste. Wiara jest aktem afirmacji; opiera się na sile nowego «tak», umożliwianym człowiekowi przez Boże dotknięcie" [ 1 ]. kard. Joseph Ratzinger

Lektura Pisma Świętego umożliwia poznawanie Boga w różnych sytuacjach, różnych okresach historycznych i z perspektywy różnych autorów biblijnych. Im bardziej jest ona pogłębiona mądrym komentarzem kaznodziejskim, tym pełniejszy obraz Trójcy Świętej kształtuje się w sferze intelektualno-duchowej człowieka myślącego. Poza tym Bóg ma na każdą okoliczność odpowiedni plan i w sposób właściwy dla siebie dysponuje nieograniczoną inicjatywą w relacji do całego stworzenia. A owa relacja opiera się na Jego hojnej Wielkoduszności i wielkodusznej Hojności.
Z mojego punktu widzenia — pospolitego grzesznika — wyżej wymienione cnoty są sine qua non warunkiem, bez którego potrzeba afirmacji Boga nie zaistniałaby we mnie jako motywacja do publikacji niniejszego opracowania/zwierzenia.
Wszak Bóg, stawarzając mnie z nicości, obdarował hojnie i wielkodusznie. Wśród wielu darów otrzymałem rozum i wolę. Rozum jest darem tym wspanialszym, że, oprócz zwykłego pojmowania natury rzeczy, umożliwia stawianie zarówno pytań podstawowych (co?, jak?, kiedy?) jak i tego najdogłębniejszego, tj. dlaczego? Wola zaś tym cenniejsza, gdy jawi się jako całkowicie i bezwarunkowo wolna. Stąd właśnie wypływa moje pytanie o afirmację Boga. Rodzi je analityczny umysł, a uszlachetnia wolność osoby ludzkiej. Jednak samo sformułowanie tego ważnego dla człowieka myślącego pytania to zaledwie początek poszukiwań i zmagań intelektualno-duchowych, zaś układem odniesienia dla tego nietrywialnego procesu okazują się być autorytety, które człowiek z wiekiem poznaje (jeśli chce), jedne akceptując, a inne odrzucając. To właśnie te uznane za swoje, (chciałoby się rzec) te przyswojone autorytety (i tylko one) pełnią rolę latarni morskiej dla człowieka miotanego (w ciemności «instrumentalnego rozumu») falami wzburzonego "akwenu" życia.

Zatem afirmuję Boga, bo wierzę Jemu i w Niego, bo rozumnie i w sposób wolny uznałem Jego Boski Autorytet za Najwyższy. Ponadto pragnę być otwarty na Jego Łaskę (owo «Boże dotknięcie») i współpracować z Nim, bo wiem, że tylko w ten sposób jest możliwe budowanie (krok po kroku) zdrowej relacji ze Stwórcą, która opiera się najpierw na zaufaniu, potem na przyjaźni, aby w konsekwencji przerodzić się w miłość.
Czy można wyobrazić sobie piękniejszą relację osobistą i osobową?
To pytanie uznaję za czysto retoryczne. Znamiennym jednak pozostaje następujący fakt: Miłość Boga w relacji do swego stworzenia jest uprzedzająca, odwieczna, bezinteresowna i bezterminowa. Natomiast moja miłość do Boga — jeśli kiedykolwiek zaistnieje — to tylko jako odwzajemnienie i zawsze będzie niewystarczająca. Wszak inaczej być nie może, skoro Bóg JEST Miłością i kocha nas nie ze względu na nasze zasługi (przeszłe, teraźniejsze i/lub przyszłe) lecz dlatego, że jesteśmy Jego umiłowanymi dziećmi, a nasze imiona wryły się głęboko w Najświętsze Rany Chrystusowe.

Bibliografia

Joseph Ratzinger: "Czas przemian w Europie. Miejsce Kościoła i świata", Wydawnictwo M, Kraków 2005; (tyt. oryg.: Wendezeit für Europa?: Diagnosen und Prognosen zur Lage von Kirche und Welt, 1992).

Źródła internetowe

Myśli nieokiełznane: opracowanie własne z 26.11.2013: "Dlaczego wierzę w Boga i Bogu?"; Film pt. "Rust" (reż. Corbin Bernsen, 2010).

Prawa autorskie

LuxDei.pl